Omhoogkijken # 18

Herkenning en verrassing. Dat is het mooiste. Herkenning is fijn, het gevoel thuis te komen, thuis te zijn. Vertrouwdheid. Maar wie goed om zich heen kijkt, ziet steeds anders. We zien meestal alleen wat we willen zien. Da's een vervelend een-tweetje tussen ogen en brein. Ik vind dat wie anders kijkt, veel meer ziet. Kost het je niet heel veel moeite om TilburgDailyPhoto te maken?, vragen trouwe volgers van de fotoblog. De realiteit is dat daar twee antwoorden op mogelijk zijn. Het valt wel mee als ik gewoon om me heen kan kijken met verwondering. Het brein is ideeënrijk en de onderwerpen dienen zich als vanzelf aan. Het brein schrijft ook afwisseling voor: straten, details, omhoog- en omlaagkijken. En het is fijn dat volgers tips geven, daar doe ik altijd wat mee. Soms heel snel, soms duurt het wat langer. Wat niet meevalt is om in Tilburg met de camera op pad te gaan, met de opdracht om foto's te maken voor de fotoblog. Dan drukt de opdracht op het gemoed en dan is het brein extra kritisch. Maak je tien foto's waar er één goed van is. Nee, ik heb liever dat het brein een seintje geeft: hee snufferd, zie je dat niet? Dit is mooi, denk aan je fotoblog! En zo stond ik gisterenavond op de Heuvel, met dat mooie avondlicht. De Heuvelse kerk in al zijn pracht. Die kerk kan bars kijken, als het slecht weer is. Maar ook frivool knipogen in dat fraaie licht.