Voor restaurateurs zijn het lastige tijden. Daarover is in Tilburg de afgelopen weken al veel te doen geweest. Ik las in de krant over 'vreetschuren' die gevestigde horeca wegconcurreren. Tja, wie véél verkoopt, kan lagere prijzen hanteren. En wie hogere prijzen wil vragen, moet weer betere kwaliteit bieden. Naar mijn idee is het uit eten gaan, nu veel meer dan een generatie terug, echt onderdeel van het goede leven geworden. Een mosselpan met frietjes voor 16,50 euro (menubord) is flink goedkoper dan de twintig, twee-en-twintig euro die we in Antwerpen neertellen....
Als ik vertel dat de Brokxlaan bijna opengaat, zegt mijn zoon: de wíe laan? Tja, zo betrekkelijk is bekendheid. Gerrit Brokx is in 2002 overleden en was tot 1997 burgemeester van de stad. Junior is geregeld langs de bronzen buste gelopen in de concertzaal, maar die maakte kennelijk geen indruk. Brokx gaf de Tilburgers hun trots terug, hoor ik mezelf zeggen. Van welke partij was hij?, is de vraag. Het CDA zeg ik - en ik bedenk mij meteen hoe de positie van die partij nu is, onvergelijkbaar met twee decennia terug. En zoals dat gaat, niet iedereen liep indertijd weg met de burgemeester.
In de film Lord of the Rings gaan de bomen lopen. Wat zou het betekenen als deze bomen konden lopen? Schurken ze tegen elkaar aan, meer dan nu? Zijn de schaduwbomen jaloers op de bomen die in het licht staan? Wanneer is je leven volmaakt, en kan dat eigenlijk wel? De zenmeester zou waarschijnlijk opmerken dat er geen competitie bestaat tussen deze bomen.
