Als camouflage

Mijn betrekkingen met vrouwen,
mijn onhygiënische consultaties,
zijn de onzaligste herinneringen van mijn bestaan.
Ik zou ze willen weglikken uit mijn hoofd
zoals ik elke vrouw weer weg moest likken
uit haar eigen loden zwaartekracht.

Ik heb die betrekkingen volbracht omdat het zo hoorde.
Als camouflage, uit lafheid, als toegift aan de menselijke komedie.
Maar uitgerekend die herinneringen wil het geheugen niet vergeten.

Ach, dat er uit jou en de jouwen
zulk vormeloze massa's groeien,
zoogdieren in broekrokken en tunieken.
Dat jullie allemaal onontkoombaar als een ontstoken tijdbom
een mevrouw worden;
onafwendbaar, langzaam, met de jaren, zo tergend als het bestaan zelf,
overgaan van een droom in een werkelijkheid.

Wie heeft die vloek ooit over jullie uitgesproken?

(...)

U vindt mij onrechtvaardig?
Laten we zeggen dat uw lust de mijne niet is.
Uw lust legt zich neer bij de jaren.
De mijne niet.

Uit: Een lolita, van Bernard Dewulf