De mevrouw met het hondje drentelt, treuzelt, loopt wat op en neer, blijft staan. Als ik binnen gehoorafstand bent, vraagt ze: meneer? Meneer, wilt u eens mee kijken... ligt daar iemand? We lopen naar de hoek van Residence Noordhoek. Daar ligt een fiets met fietstassen. Op de grond. Erachter ligt een plastic doek, een zeiltje. En een lege kartonnen doos. Het druppelt er, is nat. We kijken samen. Nee, zeg ik, ik denk niet dat daar iemand ligt... O Gelukkig, zegt de mevrouw, dan kunnen we rustig doorlopen. Weet u, het verloedert hier zo. Maar mevrouw, breng ik in, wijzend op Talent Square... Nee, dat is prima, zegt ze. Maar die drugsverslaafden, he! Ze wijst: dáár en dáár worden ze opgevangen... maar ja, als ze niet naar binnen willen...
“Velen van ons zitten op geluk te wachten. We geloven
stellig dat als we nu niet gelukkig zijn, we dat wel worden als de ideale baan
en grote liefde langskomen, als we rijk zijn, met een schitterend huis, en twee
kinderen, een jongen en een meisje. Anderen zijn juist weer doodsbang voor de
keerpunten in ons leven en vrezen dat ze in een zekere, grote ellende worden
gestort: door het vinden van de verkeerde partner of helemaal geen partner, het
verliezen van geld of baan, het lijden aan een zorgwekkende
gezondheidstoestand, het leven met een diepe spijt, en door de ouderdom. (…)
Valse verwachtingen en misvattingen zorgen ervoor dat we de verkeerde
beslissingen nemen en onze geestelijke gezondheid schaden. Ik kan niet genoeg
benadrukken hoe ongelukkig en onnodig de schadelijke gevolgen zijn als je
gelooft in de mythes van geluk.” 
...bedroefd... 
.JPG)
