Oranje gevoel

Gisteren heb ik me de tijd gegund om op de Oude Markt een terrasje te pikken. Eens goed kijken of de eclatante zege van het Nederlands elftal tegen Spanje bij het WK te zien is op de gezichten van het winkelende en zich verpozende publiek. Het oudere echtpaar dat neerstrijkt bij Multivlaai begint  spontaan over de gewonnen wedstrijd. De jongeman die bedient heeft meteen een vette lach op het gezicht en zegt: ja, dat had niemand verwacht, toch? Met 5-1 winnen en die wereldgoal van Robin van Persie. Hij waarschuwt meteen: ik heb alleen nog rijstevlaai en kersen, alle andere vlaaien zijn uitverkocht. We schrijven half twee in de middag. Het echtpaar kiest voor rijstevlaai, ze laten zich dit geniet-moment niet ontnemen. Zoveel is duidelijk. Een wat verdwaasd kijkende man met een fel-oranje supportersshirt waarop een levensgrote leeuw staat afgebeeld loopt de Heuvelstraat in. Vermoedelijk met een kater wakker geworden, niet van het resultaat maar van het drinkgelag. Een man die tegen de zestig loopt, kalend en met een grijze baart, ziet er stoer uit met een shirt waarop vier keer de Cubaanse guerillastrijder Che Guevara staat afgebeeld. Toch is er een scherp contrast tussen zijn gemoedelijke lopen en het temperamentvolle t-shirt. Een moeder van begin veertig loopt hoog gehakt met haar dochter. Zij heeft zwart sluik vallend gekruld haar, een tijgerprint loopt over haar schoenen, een gracieus bewegend achterwerk in een strakke jeans. Ze heeft duidelijk nog 'the looks', een vrouw die je bewonderend nakijkt. Zouden al deze mensen, hoe verschillend ook, hebben gejuicht voor Oranje? Op de Koningsplein markt klinkt opzwepende muziek en er is een klein groepje energiek aan het dansen. Een oranje Flash Mob. Van mij mogen die nog veel vaker in Tilburg te zien zijn in de komende weken.