WASSERETTE DE NETEZON
Mijn moeder huilt wanneer ze wast.
Dat is een uitgelezen moment voor moeders om te huilen
omdat de ronddraaiende trommel van een wasmachine
over het algemeen veel lawaai maakt.
Ik kan haar wel horen snikken, maar slechts zo zachtjes
dat het omgevingsgeluid zou kunnen zijn.
Een wasmachine likt de wonden van de dag.
Je kan er namelijk alles in stoppen, wat niet in je hoofd
past.
Onbeslapen lakens bijvoorbeeld.
Of de tabaksgeur in de jas van je grootvader met keelkanker.
Lang programma, zestig graden, reinigingsritueel.
Ik heb het lang oneerlijk gevonden dat ik een huilende
moeder had.
Alsof ik naar de school moest met een zwaardere boekentas
En ik bij zakdoek leggen altijd heel even dacht
Dat die zakdoek voor mijn moeder was.
Het fenomeen van ‘de huilende moeder’ verklaarde ik vanuit
het vermoeden
dat er niet genoeg water was, dat ze daarom in de wasmachine
staarde
en heel lang en geconcentreerd aan dode poesjes dacht, zo
lang
tot ze met haar tranen de was kon doen.
Ik ben opgegroeid met zoutkringen in mijn kleren.
Charlotte van den Broeck, uit: Kameleon gedichten
There's no shortage of laundromats here as well.
BeantwoordenVerwijderen