Gisteren was ik geroerd toen ik twee meisjes onbezorgd
handstanden zag maken in een park. Als je dat ziet denk je even niet aan
beperkingen.
Ze overvallen me. Tranen in mijn ogen. Ik heb net een
vraaggesprek beluisterd met veteraan captain Tom Moore. En zit nu te kijken en
luisteren naar You never walk alone, door Michael Ball, de oude kapitein en het
koor van de National Health Service. Het últieme lied van hoop. De
breekbare stem van de kapitein die zegt: “At the end of a storm, there's a
golden sky, and the sweet silver song of a lark”. Dan schiet ik vol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten