Genieten... toch maar doen

Er is zoveel om te sippen. Nu een tweede coronagolf. Ziekenhuisdirecteuren die bezorgd zijn. Nieuws volgen zónder corona is godsonmogelijk. Veel van wat plezier geeft is niet mogelijk: sportwedstrijden, culturele events, musea. 

Maar... vanmiddag ga ik naar het Textielmuseum. Geboekt (heb ik een hekel aan, maar ja het moet). En gisteren stond ik te wachten bij Food-atelier in de Stationsstraat en moest glimlachen om de wachtparapluies die aan de voorgevel zijn gehangen. 

Er kunnen weinig klanten in dat leuke winkeltje en als het regent kun je dus een wachtparaplu opzetten. Glimlach even mee over de taal. Er zijn veel woorden die alleen maar kunnen zijn ontstaan in deze tijd, zoals wachtvak (om 1,5 meter afstand te houden), 1,5 meter syndroom (paniek als iemand te dicht bij komt), aanhoesten (hoesten in de richting van iemand, de manier waarop virussen worden overgedragen), afstandschaamte (schaamte wanneer je je realiseert dat je te dicht bij bent gekomen bij winkelpersoneel of andere bezoekers), balkonbezoek/raambezoek/stoepbezoek (bezoek aan iemand die in isolatie zit of bij iemand die tot de kwetsbare groepen behoort), betaalhygiëne (fysieke geldbetalingen gaan via een mandje), modemasker (mondneusmasker dat niet primair dient als bescherming, maar als modeaccesoire), niesschaamte (gevoel dat iemand die niest krijgt uit schaamte als iedereen naar je kijkt  en denkt dat je ziek bent). Enfin, laten we toch maar wat genieten, met muziek, met taal, met lezen. Sippen kunnen we nog lang en veel. Positief blijven.