31.5.21
30.5.21
Kop op. Balsem voor de ziel.
In november 2018 attendeerde TilburgDailyPhoto op het boek "Mijn wonderlijke oom" van de in Tilburg geboren Yvonne Jagtenberg. Ze won er een gouden penseel mee. Een jaar later won ze nóg een gouden penseel met "Hup Herman". Daarin maakten we kennis met Herman het hangbuikzwijn.
29.5.21
28.5.21
Wie is verdorie van Dulmen?
27.5.21
26.5.21
25.5.21
24.5.21
23.5.21
Zo moeten mensen zijn
Een frisse wind, een straaltje zonneschijn
Attent, uit op het goede en waarachtig
Zo moeten mensen zijn
En natuurlijk lenig en veerkrachtig
En wars van opsmuk en van schone schijn
Open en oprecht en raadselachtig
Zo moeten mensen zijn
Een rechte rug en consequent, wilskrachtig
Uit één stuk en zonder water bij de wijn
Serieus en soms kwajongensachtig
En af en toe misschien wat water bij de wijn
Zo moeten mensen zijn
En op hun eigen wijze mooi en schilderachtig
Een leven lang in steeds stijgende lijn
En jong van geest, al zijn ze in de tachtig
Zo moeten mensen zijn
Vandaag is het de 39e verjaardag van de zaligverklaring van Peerke Donders. De muurfoto is gefotografeerd in verpleeghuis De Heikant van De Wever. Het liedje is gemaakt door Jeroen van Merwijk, die in 2019 besloot om dagelijks een lied te schrijven gebaseerd op de actualiteit. Een selectie daarvan is gebundeld in een literair juweeltje, piepkleine mooie boekjes. De gedichtenbundel is verschenen in februari 2021.
21.5.21
20.5.21
19.5.21
Oud wijnpakhuis
In 1882 begon G. Bogaers een wijnhandel, als voortzetting van de firma Mutsaers-Bogaers & Co. Vanaf 1900 stond Bogaers in
het Tilburgse adresboek vermeld in de Poststraat. De firma, die vanaf
1921 bekend was als Louis Bogaers, ontwikkelde in de loop der tijd
diverse eigen wijnmerken. In 1970 werd Bogaers overgenomen door André Kerstens,
die de oude huismerken handhaafde. Het voormalige wijnpakhuis op de
hoek van de Poststraat en de Karrestraat deed daarna dienst als
studentenhuis. In 2005 werd het monumentale gebouw, met behoud van de
oorspronkelijke gevel, verbouwd tot wooneenheden.
18.5.21
17.5.21
Het regent nog de hele week
Een luttele tien minuten later scheen de zon weer.
16.5.21
Kwaliteit blijft overeind
Nu er steeds meer gebouwen komen rondom het station, blijkt pas écht hoe goed en mooi dat gebouw is.
Architectuur met kwaliteit.
Paul-René Lee reageerde op tilburgers.nl:Het is zeker een van de parels van Tilburg. Dankzij de
schoonmaakoperatie komt het gebouw nog beter tot zijn recht.
In de volksmond heet de dakconstructie al jaren het ‘kroepoekdak’, maar het is oorspronkelijk door de architect bedoeld als een *zakdoekje*, waarmee iemand naar een ander wuift. Het beeld past perfect bij wat steeds opnieuw op het station plaatsvindt: een afscheid of juist aankomst in Tilburg: “hier ben ik!”. Een mooie, poëtische vondst...
15.5.21
Oordelen over toen vanuit het heden
We kijken tegenwoordig kritisch naar het verleden. En dus staat ook het beeld van Peerke Donders aan het Wilhelminapark ter discussie. We oordelen over toen vanuit het heden. Altijd lastig. Dit detail van het monument van Peerke Donders heeft karakteristieken waar je wellicht vraagtekens bij kan zetten. Dat mag.
Ik vind het prettig dat iedere persoon die je hier ziet lacht.
14.5.21
13.5.21
Hemelvaartsdag
De oudste begraafplaats is ook de mooiste. Nu we bijna nog niks mogen vanwege de coronacrisis, ben ik er vandaag nog eens overheen gekuierd. Wát een schoonheid.
De monumentale oude muren eromheen. De pracht- en praalgraven van fabrikantenfamilies. De enorme bomen, het versluierde groen. Het klimmende groen. De hoopjes bij elkaar geveegd groen, vergaan al. De trieste kindergraven, de liefde die spreekt uit de talloze foto's, opschriften, bloemen.
In Parijs is Cimetière du Père-Lachaise een hotspot voor toeristen. Hier in de Goirkestraat zie je enkel wat mensen die water komen geven bij hun geliefde, de blaadjes van het graf afvegen. In en uit coronatijd is een bezoek de moeite waard.
12.5.21
11.5.21
10.5.21
8.5.21
6.5.21
5.5.21
4.5.21
3.5.21
2.5.21
Vergankelijk
Het gedicht op de Paleisring onder de Katterug is zo goed als verdwenen. Vergankelijk. Misschien is dat zo bedoeld?
De scheidende wethouder De Vries vraagt een bijdrage voor een neon dichtfragment in de Spoorzone.
Dat heeft niks te maken met de vergankelijke stadspoëzie aan de Paleisring. Snap ik.
Maar in mijn hoofd komt het toch samen. Ik zou die letters weer terug willen. Van Nick J. Swarth en vormgegeven door Sander Neijnens. Nog voordat Antony de Kok schijnt.
'Ik ging naar Tilburg om de ring te zien. Als dagen vlogen ze voorbij, de auto's & bussen. Het werd groen. Ik liep door, meerdere weken kwijt & toch geen spijt'. 'U gaapt. U kijkt. De tijd verstrijkt. Het is precies wat het lijkt: u bent gezwicht voor 't rode licht & wacht, verstoken van 'n tune, doodleuk op het groen'.
