Thuiskomen en weggaan

De ene foto beroert mij meer dan een andere. Zo voelt de foto van 1 december heel bijzonder. Daar realiseerde ik mij dat ik ergens liep, waar je honderd jaar niet kon lopen. Alleen medewerkers van de NS werkplaats, die wel. De blaadjes aan de boom, de Heuvelse kerk, het paar dat voor me loopt, het perspectief, die foto heeft iets. 

gras gezaaid en het niet op zien komen

krijtlijnen getrokken en geen spelers kunnen vinden

voor er afgefloten werd maar ik beloof je: je bent niet alleen

er zijn treinen die niet zonder jou kunnen vertrekken

ze zullen op je wachten zolang je er niet bent

ze zullen altijd op je blijven wachten

en op het eindstation is men bereid je te omarmen

er is een kamer met een bed dat net verschoond is

en een kastje met boeken die je graag nog eens herlas

Als iemand buiten de stad vroeg: ontmoeten we elkaar aan de voorkant of achterkant van het station, dan wist je: die is nog nooit in de stad geweest. We hadden immers maar één in- en uitgang van het station, aan de voorzijde. Deze foto van de spoorzone, roept ondanks de leegte bij mij ook warmte op. Het perspectief dwingt je naar het burgemeester Stekelenburgplein. Waar we nu wél een achterkant van het station hebben. Waar mensen thuiskomen en weggaan. De schrijver Rob van Essen schrijft romans en verhalenbundels. Onlangs verscheen zijn poëziedebuut: Alleen de warme dagen waren echt. Een prachtbundel, een heel goed eindejaarscadeau. Het gedicht De weg naar huis maakte dat ik moest denken aan deze plaats. Het gedicht vind ik ontroerend mooi.