31.1.24
30.1.24
29.1.24
28.1.24
De waan van alledag versus het onbekende verleden
Dat stadsforum, daar zijn we nog wel enkele jaren zoet mee. Dan lees ik over ophef hoeveel weken er niet over de stadsring kan worden gereden... logisch dat winkeliers zich zorgen maken.
Maar ik ben ook blij te lezen dat de gemeente archeoloog ruimte krijgt om onderzoek te doen, zoals hier voor de Heikese kerk. Daar zijn deze maand twee klokkenovens blootgelegd uit de veertiende eeuw. In de ovens werden klokken gegoten voor de kerk.
Het schuurt... de waan van alledag versus het onbekende verleden.
26.1.24
25.1.24
23.1.24
22.1.24
21.1.24
Agge kunt kwatsen voelde oe eigen thuis # 31 Tilburgse humor
Uiteindelijk sta ik 35 minuten te wachten. Zonder me te vervelen, want deze situatie werkt verbindend. En stimulerend voor Tilburgse humor. Ik heb met genoegen en een glimlach staan te luisteren.
Vraagt een bezoeker aan een bekende: "Hèdde gij een half verreke besteld?"
<geluid van hakken in de keuken> "Daor gao weer een hond..."
Is de kok in slaop gevallen? Der komt niks uit dè luik...
<bezoeker wordt gebeld op zijn mobiel, neemt op en sluit af> "Hahaha... ze hebben mij al als vermist opgegeven..."
Pas nu ik de foto nog eens goed bekijk, zie ik dat er een bezoeker een tas heeft meegenomen met de toepasselijke tekst Has no deadline. Pure poëzie.
20.1.24
19.1.24
18.1.24
17.1.24
15.1.24
14.1.24
13.1.24
Ôot - het gedicht
en Tilburg dèùn èn haove heej gekreege
stòtter gòdwit en gerêûkte pòllingkraom
rèècht vur dees Veejmèrtstraotvurraom
èn dan zudde pòtvergimme moeten vreeze
dè gin meens dees rèmke nòg kan leeze
12.1.24
11.1.24
9.1.24
8.1.24
Berkdijksestraat
De Berkdijk behoort tot de oudste namen in Tilburg. In diverse akten vanaf 1418 staat de berckdijck genoemd.
7.1.24
Glas in beton
De glas in beton ramen in de kapel Onze Lieve Vrouwe ter Nood zijn van kunstenaar Daan Wildschut (1913 - 1995). Wildschut studeerde aan de academie in Den Bosch en het instituut voor schone kunsten in Antwerpen. Hij won drie keer op rij de Koninklijke Subsidie voor Schilderkunst.
6.1.24
Gezien in het schoenenkwartier in Waalwijk
5.1.24
3.1.24
Duurzaam winkelen
Ik heb een intelligent petekind. Aan de kerstdis ontstond een discussie over duurzaamheid. Zo'n moment dat je je hart vasthoudt, want zo'n etentje kan zó uit de hand lopen. "Nee, ik ga niet met je in discussie", zei E. Dat is al heel wijs. Ze vertelde dat ze eigenlijk alleen kleding koopt in vintage en tweedehands winkels. Duurzaam dus. Ik hor steeds meer mensen met die houding. Het bedrijf op de foto staat bekend om hele lage prijzen, zo laag dat het eigenlijk niet kan. Eind vorig jaar las ik dat ze een hele verdieping hebben gesloten. Duurzaam winkelen, een goed voornemen.
2.1.24
Museumweer
Goed eten en drinken. In een museum. Dat moet je niet onderschatten, het maakt deel uit van de totale beleving. Foto van het Textielcafé in het Textielmuseum.
1.1.24
# 127 Geluk - Een gelukkig nieuwjaar
Gelukkig Nieuwjaar, kijkers en lezers van TilburgDailyPhoto!
Wat voor foto past bij nieuwjaar? Een hoofd vol maakbaarheid. Een nieuwe en blanco agenda. Goede voornemens. "Een hoofd vol maakbaarheid" is een kakkerlakje, een verstuurbaar boekje. De tekst is van Marieke Lucas Rijneveld en het beeld van Merel Corduwener. Uitgever is Loopvis in Arnhem, maar de boekjes zijn onder meer te koop in de museumshop van het Textielmuseum. Dit specifieke boekje gaat over het verlangen naar een engelachtig lichaam en de kwaal van levensvragen.
Als de waarde van het leven nul is (zie gisteren), dan moeten we daar zelf betekenis aan geven. Op TilburgDailyPhoto zie je iedere maand een foto met een relatie met geluk. Vaak klein geluk. Zo waren er in 2023 foto's die te maken hebben met empathie en Peerke Donders, met een visje halen op de markt, met bezoek van een café, met groen bewustzijn, met bloemen en specifiek de basterdhyacint, met kunst en museum de Pont, met het verstrijken van de tijd, met toko's en met poffertjes op de kermis. Met boeken en gedichten. Ook in 2024 blijven we zoeken naar geluk. En niet te veel aandacht geven aan wat Ralf Bodelier de pessimisme-kerk noemt. Gisteren was een bespiegeling met Toon Tellegen. Laten we dat vandaag ook maar eens doen.
In het diepst van mijn gedachten ben ik iemand
die in het gras zit
en steentjes in een sloot gooit
en denkt:
ik wil niet meer.
Maar het diepst van mijn gedachten:
wat heb ik daar te zoeken...
ik moet daar helemaal niet zijn!
Láát mij maar die steentjes gooien
in die groene sloot
met zijn morbide waterlelies en zijn onsterfelijke rietpluimen -
ik ben ergens anders,
aan de rand van mijn gedachten -
ik wankel
en wil altijd meer.