Kleurrijk

Het is een contrast: Westpoint en de Maycrete woningen in de Bokhamer. De kleurrijke tuin en de kleuren van Westpoint, er zijn ook overeenkomsten.

Suikerfeest

Het is vandaag suikerfeest, het einde van de Ramadan. Daarom de tip waar je lekkerste Baklava kunt kopen in de stad: slagerij RIF aan de Willem II straat, hoek Tuinstraat. De schrijver van deze blog denkt nog steeds weemoedig terug aan poelier Baas aan het Wilhelminapark, want er is in de stad geen echt goede kip te krijgen. Hier bij slagerij RIF is de best mogelijke kip te krijgen. Aanrader.

En dan kijken

wedstrijdmentaliteit

gescheiden begraafplaatsen
voor rokers
en niet-rokers
en dan kijken wie er wint

Gedicht Piet van den Boom, was ik maar een mooi meisje
ISBN 978-1-4477-4924-0
Foto begraafplaats Binnenstad Sint Josephstraat

Mooi instituut

Gisteren stond ik bij boekhandel Livius in de rij om af te rekenen. Op de toonbank een stapeltje blauwe boeken. Je wacht. Dan sla je zo'n boek open... gedichten van de stadsdichter, Cees van Raak. Niet twijfelen, kopen dat boek. En beste lezers, het is mooi. Vandaag is het Boeken rond het Paleis en zal de nieuwe stadsdichter worden geinstalleerd: Esther Porcelijn. Wat is dat toch een mooi instituut, de stadsdichter. Die brengt poëzie dichter bij de mensen. En een vleugje poëzie kunnen we goed gebruiken. Onderstaand gedicht staat in de bundel Ramscheut van Cees van Raak.

Ode aan de glasvrouw

In vele stoffen van de aarde schuilt het glas.
Het wordt magisch Venetiaans tevoorschijn getoverd.
Daarna beproeft en bevoelt deze vrouw,
in haar ogen en vingers vloiet en groeit de vorm.
Tussendoor volop tijd voor het idee en de twijfels,
haar vuur smeulend, en dan kloppen de juiste
kleuren aan, een diepte, een horizon wellicht,
figuren, vlakken stollen in doorzichtig beleven.
Tenslotte of het past: een naam. Ze lacht.
Laat anderen komen. Haar glas is geboren,
haar werk.

Ramscheut, dichtbundel Cees van Raak
Brandon Pers, verkrijgbaar bij Livius

Smidspad

Het Smidspad verbindt de Goirkestraat met het Wilhelminapark. Het is nu een fietsstraat. In de kinderwagen ben ik vaak door dat Smidspad gegaan, en ik zag een aardig artikel waaruit blijkt dat het Smidspad in de jaren zestig de Heuvelstraat van het Goirke werd genoemd. Ach ja, dat waren andere tijden, met een bakker, slager, groentewinkel en misschien… een Spar op de hoek van de straat.

Luchtige foto

Sjonge, jonge. Het valt niet altijd mee om een foto zó te krijgen als je wilt. Zie ik een mooie lucht in de Stationsstraat, heb ik toch staan goochelen met iso waarden en sluitertijden. Ik ben stikjaloers op de fotografen die van die práchtige luchtfoto’s maken. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Kleurig kantoorpand trouwens.

Klein sprookje

Er waren eens zeven dwergen die verliefd waren op een heel knap meisje. We noemen haar S. Ze streden allen om de hand van S. De één beloofde dat alle dagen met hem een feest zouden zijn. De ander pochte over zijn liefdesprestaties (“ik ben een atleet in bed”). Weer een ander wees S. op zijn fijnbesnaarde liefde voor muziek (“Luister met mij naar de celloconcerten van Pablo Casals”). Iedere dwerg probeerde een sterk punt nóg groter te maken. Maar net als in de grote mensenwereld hadden ze ook hun verbeterpunten. Het dwergenbrein staat er om bekend dat het die zwakkere karaktertrekken simpelweg vergeet. Zó werd het leven veel mooier. S. had een groot hart. Ze wilde helemaal niet kiezen. De dwergen berusten daarin, want nu konden ze állemaal in de buurt blijven van die knappe, begeerlijke droomprinses. Ze leefden samen nog lang en gelukkig in een polyandrische levensstijl. Wat daar het meest aan opviel? Iedere dag taart! Steeds verschillende. Hmmm.

Zoete Zaken is gevestigd aan de Korvelseweg 34. Klik HIER om de verschillende taarten te zien die de dwergen nuttigen. Zin in zo’n taartje? Dan fluks naar Zoete Zaken. Jovanca van Zweden maakt dat sprookje werkelijkheid. Ook kinderfeestjes.

Nog steeds!

In het geheugen van Tilburg schrijft Louis Sparidans dat hij nog graag een AaBe deken zou willen geven. Ze zijn er nog steeds. Of weer? Deze kleurrijke deken is te koop in de winkel van het Textielmuseum, sowieso een hotspot voor leuke en originele cadeaus.

AaBé

Is dit de bekendste Tilburgse Typografie? Wellicht. Het AaBe logo van de bekende textielfabriek. AaBe speelt een rol in het leven van véél Tilburgers. We hebben de neiging om alles in het verleden te idealiseren. Ik stuitte op het levensverhaal van Willem van Mierlo in het geheugen van Tilburg. Hij repeteerde met de harmonie in de kantine van AaBe. Volgens zijn zoon een voorbeeld van de uitspraak van de Tilburgse Textielfabrikant die tegen zijn broer de Pastoor zei "Houde gij ze mar dom, ik hou ze wel éérm". Klik HIER.

Veemarktstraat

Een wat chauvinistisch hekwerk is dit. Met de T van Tilburg. Wel mooi.

Thuis zijn

Kijkers en lezers, wáár voelen we ons nou lekker thuis, Tilburgs? Er zijn van die logische plaatsen, zoals in het Willem II stadion. En bij de Hasseltse Kapel. Peerke Donders. Vrijdag reed ik over de Hart van Brabantlaan, zag de neergaande zon véél mooier weerspiegelen in de Stadsheer dan ik het op de foto kan krijgen (verdorie)… en ja, dan vind ik dat stukje Tilburg zó mooi, en krijg een lekker warm gevoel. De stad die als een jas om je sluit. Dit is thuis. Het kan te maken hebben met een eerder geluksmoment die vrijdag, omdat een langgekoesterd idee vorm krijgt. Mijn punt is: dit is heus niet het mooiste stukje van de stad, en tóch dat prettige 'thuis zijn' gevoel...

Omhoogkijken # 12

Vaak zie je de mooiste plaatsen in de stad pas als je omhoogkijkt: dit is de Heuvelse kerk.

Rebus raadsel

De schrijver van deze blog heeft een hekel aan cryptogrammen en kruiswoordpuzzels. Toch heb ik mij in de afgelopen weken beziggehouden met de oplossing van enkele kruiswoordraadsels, waar een woord uit moest komen dat betrekking heeft op het nieuws. Ik hou van nieuws. Zodoende. Maar deze rebus, graffiti-rebus, uit de Goirkestraat stelt mij weer voor raadsels. Grrr. Ik snap het niet. Lezers, help mij!

Tegenstelling

In een comfortabel tapijt is een plattegrond uitgefreesd. Van een cel. Die is niet groot. Wie zich indenkt in zo’n cel te zitten, voelt beklemming. En dan het plafond. Eindeloos veel paardebloemen. Symbool van vrijheid. Zeker als je indenkt dat bloemetje weg te blazen… in allerlei richtingen. Ja, ik kan dit werk “Niet vallen!” van de Belgische kunstenaar Michel François wel waarderen. Te zien in de Pont, waarvan mijn dochter na de vakantie met zekerheid stelde: “het mooiste museum van Nederland”.  En: “Alle kunstenaars die ik waardeer, heb ik daar voor het eerst gezien.” Glimlach van Pa. De website van de Pont is vernieuwd. En er is een heuse Facebookpagina. Voor fans.

Mugs and Muffins

Verleidelijke brownies. Muffins in tal van varianten. Worteltjestaart. Donuts. Dat schreeuwt om lekkere koffie en die is er véél, bij Mug and Muffins aan de Willem II straat 57. De sfeer is lekker relaxed. Wie bij goed weer buiten op het terras een espresso neemt, heeft dikke kans straatmuzikanten te horen op de hoek van de Heuvelstraat. Wat mij érg aanspreekt zijn de foto’s van Tilburg aan de muur. En een van de mooiste binnentuinen van de stad.

Welzijn West

In het pand van vroegere drukkerij Bergmans aan de Wandelboslaan 30 is tegenwoordig Welzijn West gevestigd. Hier is onder andere Sportpodotherapie van der Kaa gevestigd. Klik HIER voor meer historische informatie over drukkers in Tilburg.

Wandelboslaan

Oude fabrieken krijgen nieuwe bestemmingen. Juniorcare aan de Wandelboslaan houdt kantoor in een pand met mooie sheddaken. JuniorCare organiseert begeleiding individueel, begeleiding in groep en kortdurend verblijf (logeeropvang). Om kinderen, jongvolwassenen en hun directe ouders te helpen, daar waar nodig op alle leefgebieden zoals in het gezin, op school of bij een vereniging.

Distel

Gefotografeerd in de Oude Warande. Mooier dan zijn imago.

115 jaar

Willem II vierde gisteren haar 115-jarig bestaan. Supporters liepen van de Heuvel naar het stadion, onder het mom “Beginnen op de Heuvel, eindigen op de Heuvel”. Iedereen hoopt daar aan het eind van het seizoen wéér te staan. Oud-spelers, trainers en bestuursleden liepen gisteren een ereronde in het stadio, onder luid applaus. Om te memoreren dat de voetbalclub op 12 augustus 1896 werd opgericht, startte de wedstrijd met een imposant en luid vuurwerk. De thuiswedstrijd tegen Go Ahead Eagles eindigde in 1 – 1.

Goirke 161

Je oude fundamenten diep geworteld / In Tilburg negentienhonderd nul acht / Je grof granieten gangvloer onderkelderd / Met alles wat je zag en wat je dacht

Vanuit je zolderraam zag je fabrieken / En schoorsteentorens komen en weer gaan / Je zag de paardenstallen en de weiden / Veranderen terwijl jij stil bleef staan

Je gevel recht, je trotse elementen / Als opmaak op een blozend rood gezicht / Je allereerste tandje: Johanna / Van Huijkelom die daar nog altijd ligt / De dochter van de vader die jou bouwde

Als opgestoomde timmerfabrikant / En die jou als een echte pa behoedde / Voor littekens van breuken en van brand / Op af en toe een kleine neuscorrectie na / Ben jij hier ongebroken oud geworden

En straal je uit: ik sta waar ik voor sta / Want nog, na honderd jaar, kijken je ogen / Intens bewogen en vol levenskracht / Naar alles wat zich in jouw Goirke afspeelt / In Tilburg anno tweeduizend en acht 

Frank van Pamelen, stadsdichter

Hemelmuziek

Een mens vraagt zich van alles af. Hoe heet dat paardje? Wat voor muziek is er in de hemel? Ik weet het. Er zijn andere en ernstiger vraagstukken dan de vraag welke muziek in de hemel zal worden gespeeld. Toch interessant om over na te denken. Ik hoop dat er soulmuziek is. En de klassieken, dat zou ook fijn zijn. De bewoners van de Bokhamer vragen aan hun eigen Maria, Bescherm ons. En wie goed kijkt, ziet een glimp van de oplossing. In de hemel is accordeonmuziek.

RIP AMY

Veel wandelaars langs de Hart van Brabantlaan blijven even staan. Een tijdelijk monument voor de beste soulzangeres van het afgelopen decennium, Amy Winehouse. R.I.P.

Een jaarrond vakantiegevoel

In 1948 werden in de Bokhamer ‘tijdelijke’ Maycretehuizen gebouwd, gefinancierd door Zweden in het kader van de Marshallhulp. De naam is samengesteld uit die van ontwerper Mayback en het Engels voor beton (‘concrete’). Het waren de eerste sociale woningen met een douche. In 2009 kwamen ze vanwege het cultuurhistorisch belang op de gemeentelijke monumentenlijst. Bron: Berry van Oudheusden, De Ringbaan

Niet kieskeurig

Ik hou wel van een visje. Vooral op mijn bord. En of dat nou een Bretons gebakken scharretje is met garnalen of een Tilapia in een lekkere Thaise curry, dat maakt mij niet veel uit. Ik denk dat visjes ook niet zo kieskeurig zijn, dat wil zeggen de Garra Rufa visjes op deze foto. Deze visjes uit Turkije lusten… ons… rauw. De Garra Rufa sabbelen aan de dode huidcellen en huidschilfers van de mensen; bovendien scheiden ze een enzym af dat een vitaliserende werking heeft op de onderliggende huid. Het schijnt ook een sensatiegevoel te weeg te brengen, die visjes die knabbelen aan je voeten. Aan de Wandelboslaan 30 kan de lezer het uitproberen. Er zijn complete arrangementen met koffie of thee compleet, voetmassages en/of pedicure behandeling in combinatie met visjes aan je voeten laten knoebelen.

Rebecca Warren

Keulen, Zurich, Berlijn, New York. Geen geringe steden waar Rebecca Warren exposeert. En nu dus ook in Tilburg. Bij de internationale beeldententoonstelling Lustwarande. Large concretised monument of the twentieth century.

Groen

De lezer kent ze misschien wel: mensen die de tuin ontruimen, opruimen, wegdoen. En er tegels leggen. Voor het gemak. Voor de auto. Inderdaad: zonde. We krijgen zo een saaiere omgeving. Verdorie. Op de opgeknapte Spoorlaan zien we, voelen we, hoeveel mooier de omgeving is met levend groen. En ja… daar ligt ook stenig groen. Enkele tegels die duiden op het kantoor van Staatsbosbeheer. Misschien wel de enige toegestane groene tegels. Toch?

Door”licht”ige hoogheid

In 2008 kreeg het standbeeld een nieuwe plaats. Klik HIER voor foto’s van de onthulling in 1924 in aanwezigheid van Koningin Wilhelmina.

Fietsstad

In een fietsstad heb je ook fietsstraten. Jawel. De fietser komt hier op de éérste plaats, en de brommert, motor en auto worden oogluikend toegestaan. De Trouwlaan is een grote fietsstraat. Ik voel me in de auto hier niet écht op mijn gemak. De foto is gemaakt op het kruispunt met de Oerlesestraat. In de stad zijn zes fietsenstallingen, klik HIER voor meer informatie.

Heuvelpoort

vandaag is mijn gezicht te oud

en zonder lach

ik voel mij als een licht-

reclame overdag

Toon Hermans, Toonboek

# 20 Geluk

En ploeps, daar krijg ik een mail van volger/oud collega Moniek: “Ik kwam jou tegen in mijn zoektocht naar mensen die fotobloggen. Zelf ben ik een tijdje geleden begonnen met een dagelijkse fotoblog.  En een soort van verliefd geworden op fotograferen. In mijn geval met een oude camera uit de jaren '70.” Da’s knap, Moniek, want risicovol, fotograferen met een analoge camera.  Ook oud collega Saskia heeft een fotoblog: SaskiJa! Mooi om te zien dat de hobby’s fietsen en turnen in de blogs terugkomen. Een mooie drijfveer voor fotobloggers is dat je anders gaat kijken. Beter. Dat maakt gelukkig. Deze foto is gemaakt in het fabriekje van Deprez. Nog een nadenkertje van Dorothea Lange: "Het is geen toeval dat de fotograaf net zomin fotograaf wordt als de leeuwentemmer een temmer van leeuwen."

Psychogeografisch wandelen

Dit is de andere kant van de straat van een foto die ik eerder plaatste. Ik ken géén andere straat in het centrum die zó rustig is als deze. Annemiek Leclaire schreef onlangs een pleidooi om te dolen te dwalen in je eigen stad. Ja, en dan kom je bijvoorbeeld hier uit. Er is zelfs een heel duur woord voor, psychogeografisch wandelen. De beoefenaars onderzoeken hoe de vormgeving van ruimtes en gebieden ons humeur en gedrag beïnvloeden en manipuleren. Er zijn verschillende technieken om te dolen en te dwalen, maar daarover een volgende keer meer.

Annemiek Leclaire, Van A naar onbestemd, VN 2 juli 2011