De
uitgewreven woorden leken
zo dwaas op
wit papier
Zijn hoofd
in zijn nek
zijn ogen
gesloten
Hij zag voor
zich
duizenden woorden
die niet
meer bestonden als hij
zijn hand
verhief
Gezichten
die verdampten
sluimerende gedachten
ieder een
verhaal op zich
En hij zag
toen slechts de lantaarnpalen
die uitgingen
bewegende
schaduwen die stilhielden
fluisterend:
wat is het leven?
toen het
licht hen verliet
Sara Bidaoui