Tuinplezier

Bij een volgende psychogeografische wandeling (hou deze blog in de gaten, lopend vanuit de Heuvel, nu op Zuid, vierde straat links, derde straat rechts, tweede straat links en eerste straat rechts) kom ik dwalend terecht in de St. Bernadettestraat. Dat is een straat met bedrijvigheid en garages. Maar één bewoner heeft veel andacht gegeven aan de tuin. Chapeau.

Voorbij

Gisteren hebben veel Tilburgers een laatste bezoek gebracht aan de kermis. De lokale ondernemers, die aan het kermisterrein liggen, pikken daar graag een graantje van mee. Saté voor 4,50. En een speciaal dranken-luik, waar alleen bier, wijn, rum-cola en frisdrank verkrijgbaar is. Vandaag zijn de eerste attracties weg en doen de helden van het Brabants Afval Team hun werk. Met anderhalf miljoen bezoekers heeft de grootste Benelux kermis een nieuw record gevestigd.

Olympiaplein

Ontelbare jongetjes (en steeds meer meisjes) dromen erover. De splijtende pass te geven die leidt tot het winnende doelpunt. Of dat doelpunt zelf scoren. Met toejuichingen. Door uitzinnig publiek. Een ereronde met de armen in de lucht. Achter dit droomveld ligt het plein. Met T-kwadraat. Met vele sportzalen is het een tempel van de verbeelding. Daarnaast de ijsbaan. De Ireen Wüst ijsbaan. Sport vermag alles. Dus zeker dromen over succes. Op het plein kun je spelen. Gebeurt ook. Hier worden kampioenen geboren. Bij de speulen van de verbilding: gij bildt oe van alles in…  Nou en? Prachtig toch! Wie ha dè naa ôot kunne drôome! Geen wonder dat er op het Olympiaplein ook een enorme bioscoop is gevestigd.

Op één plek

Maar wat kun je

me vervelen

hartverscheurend, schitterend

op één plek

De affiche komt uit de publicatie Nobody Forever en is van de hand van Jeroen de Leijer. Klein witje, P 13, P 54, P 188, P 129 Oogopslag, Marguerite Duras

Zomergast

Afgelopen zondag was de eerste uitzending van Zomergasten met Henny Vrienten, de zanger van Doe Maar. Morgen is de herhaling van de uitzending op Nederland 2, om 13.00 uur. De componist die zoveel voetstappen in Tilburg heeft liggen, zegt in de uitzending over de omgeving waarin we leven: "Je ziet niet waar je bent". Om dat te ervaren, is er afstand nodig in de tijd, je oordeel krijg je later in de tijd. Vrienten benoemt in de uitzending de schoonheid van imperfectie: "Alles waar iets 'aan' is, is interesssanter."

Stationshal: winnen, winnen, winnen

Altijd prijssssss.

# 31 Geluk

Geluk is geen kathedraal

misschien een klein kapelletje.

Geen kermis luid en kolossaal,

misschien een carrouselletje.

Geluk is geen zomer van smetteloos blauw,

maar nu en dan een zonnetje.

Geluk dat is geen zeppelin,

’t is hooguit een ballonnetje.

Ongevraagd

Mijn Lief gaat naar de bakker terwijl ik ondertussen nog wat kaas koop. Als ik bij Govert van Nunen binnenstap is ze net aan de beurt, dus ik loop naar voren en ga naast haar staan. ‘Heb je nog zin in iets lekkers?’, vraagt ze. Naast mij staat een oudere, pronte vrouw die strak voor zich uitkijkt, maar mijn embonpoint uit haar ooghoeken duidelijk heeft waargenomen als ze zegt: “Ge moet hem niet te veul verwennen!”

Ze kennen hem overal

i tell ye hours

Tijd - het is vreemd, het is vreemd mooi ook

nooit te zullen weten wat het is

niet de tijd gaat voorbij, maar jij, en ik

buiten onze gedachten is geen tijd

(dichtregels van Rutger Kopland, op woensdag 11 juli overleden) Amyddst ye flowers i tell ye hours, foto gemaakt in de tuin van museum de Pont.

Kermisweer

Bij het opbouwen van de kermis was het weer uitermate wisselvallig. Zowel tijdens het opbouwen als tijdens de kermis zelf zijn er véél fotografen. Kermisfotografen. Bij regen is het lastig fotograferen. Deze foto is donderdag gemaakt. Ik zag kermismannen in regenpak onder het afdak sprinten om niet nat te worden. Een jongedame die aan het opbouwen was, ging juist dansen: I am singing in the rain. Gelukkig is het tijdens de kermis mooi weer. Goed beschouwd is kermisplezier weersonafhankelijk. Het beste weer is niet te warm en niet nat.

Opbouwen

In de afgelopen dagen genoten veel Tilburgers van de kermis zonder daarvoor diep in de portemonnee te tasten: het opbouwen van de attracties. Het heeft een heel eigen dynamiek. De acrobatiek van de bouwers van de grote attracties, zoals hier de Eurocoaster op het NS plein. Maar ook de stuurmanskunsten van vrachtwagenchauffeurs. Sommige wagens kunnen zoals kinderspeelgoed met een stuurkastje op hun plek worden gereden. Fascinerend.

Klik HIER voor de website van de kermis.

Piemeltje

Humorlievend Nederland sluit al jarenlang een eend (Fokke) en een kanarie (Sukke) in de armen, waarvan de geslachtsdelen duidelijk zichtbaar zijn. Fokke en Sukke hebben geen broek aan, wel bovenkleding. De graffiti-artiest die zijn bekende monster bij de Albert Heijn op de muur schilderde aan de Korvelseweg spoot er een blijmoedige sinaasappel bij met een piemeltje. Dat geslachtsdeel is echter door winkelpersoneel of preutse buurtbewoners vakkundig wit geschilderd. Piemeltje weggelakt.

Gehoord

Weer of geen weer, de markt (hier bij café de Roemer op den Besterd) is een ontmoetingsplaats waar alles kan worden besproken met een kop koffie. Aan een brede kraam op de markt, ontmoet de marktverkoper een bekende. Ze staan wijd uit elkaar, de een aan de linkerkant, de ander aan de rechterkant. Geen beletsel om elkaar te groeten, of beter… toe te roepen. Waarop de marktkoopman in het midden, die dit aanziet, de klant toevoegt: “Degge mar es zóó hard kwèèkt bij Willem II”.

Zonnig nieuw restaurant

Bistro Sint Sjaak komt in een van de oudste horeca-panden van de stad, midden op de Heuvel. Of er sterren gaan stralen, is nog maar de vraag. Daar is Tilburg de stad niet naar. Maar de zon breekt duidelijk door, als we tenminste de reclamemakers van Sint Sjaak mogen geloven. Willem-Jan Goosen studeerde in de stad en staat mooi afgebeeld op een plakkaat die het nieuwe restaurant aankondigt. Veelbelovend.

Op maat én in kleur gemaakt

Ze worden veel gemaakt als trouwschoenen, zegt de verkoopster. Schoenen op maat én precies passend bij de trouwkleding. Deze schoenen zijn in vele kleuren leverbaar, in de winkel hangt een ring met kleurenstalen waaruit de klant zijn keuze kan maken. Dus ook een Carnavalsschoen in groen-oranje. Of natuurlijk een Tricoloresschoen, met de befaamde kleuren van Willem II. Pijnenburg Schoenen aan de Korvelseweg 6 levert deze schoenen.

Teej drinken

‘…gullie lust zeker wel un taske teej meej un beschötje?’ Ge hört et jullie moeder zeggen. Teej is nie allenig bij de Britten populair, mar ôk bij ons. Bij lunchcafé Prinsheerlijk in de Nieuwlandstraat kun je een voortreffelijke High Tea nuttigen na 14.00 uur. Wát er ook gebeurt, de Britten kikkeren zichzelf op met een goede thee. Dat is al heel lang bekend in Tilburg, getuige de uitspraak: “meej slappe teej óp kunde hard lôope èn schèèrp kèèke”

Weekfoto Tilburgers.nl

Dubbele naambordjes

In de 19^e eeuw kon de Kerkelijke Staat in Italië zijn onafhankelijkheid moeilijk handhaven tegenover het opkomend Italiaans streven naar eenheid onder de koning van Sardinië Victor Emanuel II en de vrijheidsstrijder Guiseppe Garibaldi. Paus Pius IX deed een oproep aan de gehele katholieke wereld om ongehuwde mannen te zenden om hem bij te staan de Kerkelijke Staat te verdedigen. Deze vrijwilligers vormden het regiment de "Zouaven van de Paus”, zo genoemd naar en gekleed als de dappere Berbersoldaten in het Franse leger. In totaal kende het regiment 11.000 man, waaronder 3181 Nederlanders (het grootste aandeel). De toegewijde, maar slecht getrainde pauselijke troepen moesten, geconfronteerd met een Italiaanse overmacht, de strijd staken. Een dag na de Val van Rome in september 1870, werd het pauselijk leger van de zouaven ontbonden en konden de soldaten terug naar huis. Uit Tilburg waren 35 zouaven afkomstig. Het gehele korps telde 108 officieren, waaronder acht Nederlanders. Daarbij hoorden Baron van Lamsweerde, Auguste Wils, Adriaan Looijmans en de Tilburger Antoine Arts, mannen die we terugvinden op de straatnaambordjes in de wijk Zorgvlied. Er zijn oude donkerblauwe naambordjes en nieuwe lichtblauwe. De oude geven méér informatie.

Mariastraat

Een van de stille straten in het centrum. Een straat met veel historie. Genoemd naar Maria Francisca Deliniana Pollet, geboren te Tilburg op 11 februari 1849 als dochter van Petrus Philippus Pollet en Johanna Odulpha van Baar. Haar grootvader vestigde zich indertijd in Tilburg. De straat heeft bij mooi weer een tikje Franse allure.

Nobody Forever

Nobody Forever is een bijzonder boek, dat in een kleine oplage is gemaakt en waaraan tal van kunstenaars hebben meegewerkt. Het bestaat uit zeefdrukken en poëzie van Nick J. Swart, Jeroen de Leijer, Dieter Glasmacher, Jan de Bie, Tobias Regensburger, Christine Lohmann, Gummbah, Henning Kles en Walter Kerkhofs. Bij antiquariaat De Slegte in de Heuvelstraat is nu één exemplaar te koop.

Criminaliteit terugdringen

Met enige verbazing heb ik naar het bovenste bordje staan te kijken. Aan het Roelof Kranenburgplein. Kennelijk is Buurtpreventie en sociale controle onvoldoende om de criminaliteit de kop in te drukken. Natuurlijk staan er hier (waar niet?) ook vele camera's. En nu dus ook een waarschuwing voor DNA spray. Enfin, de lantaarnpaal is lang... er kunnen nog meer bordjes worden geplaatst. Verdorie. Selecta DNA is de leverancier; ik zag op hun website dat Tilburg helemaal geen uitzondering is.

Ons Plekske

Ons Plekske werd in 1982 opgericht door bewoners uit de wijk Theresia. De speeltuin is bedoeld voor kinderen tot 12 jaar. Een plakkaat bij de speeltuin uit 2002 maakt er melding van dat er een jaarlijks kinderfeest is, maar ja… kinderen worden groot. De speeltuin lag er een beetje verweesd bij toen wij er even verpoosden. Misschien is de buurt nu minder kinderrijk.

Er zweeft iets schoners langs de hemel nu

Dit stapeltje boeken ligt achter de laptop waarop deze blogger TilburgDailyPhoto maakt. Gerrit Komrij onder handbereik. Wat mij opviel na het verscheiden van de grote dichter, is een gedicht dat hij schreef als dichter des vaderlands. Tien jaar geleden. En volgens mij denken een flink aantal  mensen nu  omgekeerd. Rust Zacht Gerrit.

 

Spontane bekering

 

Vaarwel, waarwel, gemene gore gulden / Dom dubbeltje, kwaad kwartje, saaie cent / Te lang heb ik uw grofheid moeten dulden / En de escapades van uw roversbent. / Ik zag u languit rollen in de goot, / Ik zag u vuile gleuven binnendringen / En u misdragen als de Zilvervloot. / Rot op, beschamend blikkerige dingen. / Er zweeft iets schoners langs de hemel nu, / Het zweeft er elegant, het zweeft er sportief. / Het heeft zo helemaal en helemaal / Niets weg van dom en bloedbevlekt metaal. / Vlieg haastig binnen euro, eurolief / Uw oude trouwe geldwolf wacht op u.

Dwaalwandeling Noord

De zomer is een mooi jaargetijde om te dolen en dwalen in eigen stad. Om weer eens met andere ogen te kijken. Vorig jaar schreef ik al over psychogeografisch wandelen. Wat voor gevoelens krijgen we bij het wandelen vanaf de Heuvel in vier richtingen? En wat ontdekken we? We houden hiervoor steeds de volgende route aan: 4^e straat links, 3e rechts, 2e links en 1e rechts. We beginnen met een dwaalwandeling in Noordelijke richting, een ideale wandeling met kleine kinderen. Vanaf de Heuvel lopen we over de Heuvelring voorbij de eerste straat links (Telegraafstraat) en dan komen we bij ijssalon Intermezzo. Die is goed voor het humeur. We steken met eern ijsje in de hand de tweede straat links (Spoorlaan) over en gaan onder het spoorviaduct door, links zien we het booggebouw van de Spoorzone. Decennia lang werd hier gewerkt aan de treinen. Daar horen verhalen bij voor de kinderen. De derde straat links is de Atelierstraat; de Centrale Werkplaats van de spoorwegen werd in 1868 aanbesteed, en werd ook wel op zijn Frans Atelier genoemd. In september 1944 werd de Centrale Werkplaats door Duitse Sprengcommando’s volledig vernield; er werden maar liefst 380 explosies geteld. Direct hiernaast ligt het markante gebouw van Werkplein. De contouren van de vorige belettering (sociale dienst) zijn daar nog te zien. De vierde straat links is de Lange Nieuwstraat, die lopen we in. We passeren dan de nieuwe Besterdpoort. Het begin van de Lange Nieuwstraat is een woonstraat, maar met fraaie huizen. Na Nijverstraat en Minckelerstraat komen we bij de derde straat rechts, de Lichtstraat. Voordat we daar afslaan, zie we het fraai gerestaureerde Deprez fabriekje liggen. In de Lichtstraat lopen we het Energieplein op, om daar te constateren dat De Bijsterstede ons blokkeert om de tweede straat links te gaan. Hier liep vroeger de Herbothstraat, nu gaan we meteen links om uit te komen in de Buitenstraat. Daar slaan we de Minister Mutsaersstraat in en we eindigen het dwalen op het rustige Theresiaplein. De speeltuin Ons Plekske is hier een mooie picknick spot, de kleinste kinderen leven zich uit in  het speeltuintje. Voor de Theresiakerk staan planten en bloemen voor de deur. Ze hebben de bluumkes buitengezet. Dat doen de Tilburgers van oudsher, vooral als het regent… 

Werkplein

Bij iedereen is dit gebouw nog bekend als de sociale dienst. Denk ik. De contouren van die belettering zijn ook nog zichtbaar op het gebouw. Werkplein regio Tilburg is een samenwerkingsverband tussen UWV Werkbedrijf, de gemeente Tilburg en regiogemeenten, onderwijsinstellingen en diverse werkgevers- en werknemersorganisaties. Ik moet wel gniffelen als ik de tekst op de website lees: “Op de beursvloer zijn nog meer partijen gehuisvest die u kunnen helpen. Denk aan de servicepunten, het jongerenloket Blink! en opleidingsinstituten. Direct bij binnenkomst bevindt u zich op de beursvloer. U wordt begroet door onze floormanager, die u verder begeleidt naar uw afspraak of u van de juiste informatie voorziet.” De beursvloer… een floormanager… Wie dit heeft bedacht, heeft niet zoveel gevoel voor de Tilburgse mentaliteit. Precies: doe-maar-gewoon-dan-doe-je-gek-genoeg.

Besterdpoort

In de serie huizen met een naam: de Besterdpoort.

Wel gewoon

Er zijn zes woorden verhalen. Maar soms heb je geen zes woorden nodig. Wie vanuit de richting Breda/Gilze Rijen de afslag op de A58 neemt bij Tilburg, ziet een vijf woorden verhaal van een graffiti man. Of vrouw? Logisch zou een statement zijn als: ik wil liefhebben. Dat is een sterk statement. Maar de maker van de graffiti schrijft: ik wil wel gewoon liefhebben. Wel gewoon. Tsjonge, daar kun je veel associaties bij krijgen. Ik wil gewoon liefhebben. Daar zit iets in. Ik wil wel liefhebben. Geeft ook een sterke suggestie. Maar nee, er staan vijf woorden: ik wil wel gewoon liefhebben. Wat denkt de kijker/lezer hiervan? Iemand met liefdesverdriet? Iemand die ongewenst niet monogaam is en last krijgt van zijn geweten? Iemand met bijzondere wensen die zich realiseert dat ware liefde ''gewoon'' lekker vertrouwd is? Wie het weet mag het zeggen...

Blaakse vijver

Als de zon schijnt, willen er nog wel eens kinderen in een opblaasboot plezier maken in de vijvers van de wijk de Blaak. Het is spannend om daar op verkenning te gaan. Zo dicht bij huis, maar zo'n ander gezichtspunt. Nu er blauwalg in het water zit, liggen de vijvers er verweesd bij. Het is schadelijk met dit water in contact te komen.

Geestelijke moeder van de social sofa

"De Socialsofa is een publieke betonnen buitenbank die in 2005 is ontworpen door Karin Bruers. Het idee voor de bank ontstond nadat er in de Tilburgse politiek werd gesproken over de sociale verkilling waaraan de stad - en andere steden ten prooi lijken te zijn gevallen. In Tilburg worden de banken gemozaïekt door arbeidsre-integranten, in andere steden worden veel Socialsofaprojecten opgestart waarbij buurtbewoners -, collega’s -, leerlingen - of vriendenclubs hun eigen Socialsofa mozaïeken. Er staan honderden Socialsofa's in Nederland en  België."

Omhoogkijken # 14

een beste brave jongen!

welke geringe hoogte dan ook

herinnert aan de

historische waarde

Klein witje 2, P171, P202, P221, P9 Max Havelaar door Multatuli, hertaling Gijsbert van Es

Wèèrem

Van alle Tilburgers zitten de bewoners van Stadsheer en Westpoint er warmpjes bij. Als je tenminste uitgaat van de uitspraak Die et kòrtst bij et vuur zit, wèèremt zenèègen et bist. De astronaut Andre Kuipers was maandenlang de Nederlander die het dichts bij het vuur, de zon, verkeerde. Hij keert vandaag (vanochtend) terug naar de aarde. Gisterenavond heb ik ademloos zitten kijken naar de reportage uit het ruimteschip. De ruimte waarin André verblijft bij terugkeer is héél klein. Een tikje benauwd. Ik hoop dat hij gezond en wel terugkeert. Op benauwde dagen schuiven de bewoners van de Stadsheer hun ‘vogelkooikes’ open. Weekfoto: http://tilburgers.nl/weerem/