Marlene Dumas

Al meer dan dertig jaar bereikt ze met haar tentoonstellingen de hoogste vorm van poëtische verbeelding. De jury heeft ook bewondering voor de manier waarop Dumas in het vak staat. Ze laat nooit na haar werk voor tentoonstellingen van een context te voorzien. Dumas reflecteert doorlopend op de schilderkunst en het kunstenaarschap in het algemeen. Dat doet ze met literaire teksten en commentaren, en met lezingen die ze met grote regelmaat op uitnodiging van musea en universiteiten houdt. Bewonderenswaardig is ook haar onuitputtelijke energie en haar vermogen zich in wisselende onderwerpen te verdiepen. Van jaar tot jaar weet zij haar publiek met nieuw werk te verrassen en opnieuw van haar unieke kwaliteit te overtuigen.

De Johannes Vermeer Prijs is de Nederlandse staatsprijs voor de kunsten, ingesteld om uitzonderlijk artistiek talent te eren en verder te stimuleren. Dit jaar toegekend aan Marlene Dumas, van wie bijgaand schilderij in bezit is van de Pont. De prijs bestaat uit een geldbedrag voor de realisatie van een speciaal project. De prijs kan worden toegekend aan in Nederland werkende kunstenaars uit alle artistieke disciplines. De prijs werd eerder toegekend aan operaregisseur Pierre Audi, filmmaker/schrijver/beeldend kunstenaar Alex van Warmerdam en fotograaf Erwin Olaf. De jury van de prijs bestaat dit jaar uit Janine van den Ende (voorzitter), Marie Hélène Cornips, Hans Goedkoop, Erwin Olaf en Omar Munie. De feestelijke uitreiking van de Johannes Vermeer Prijs vindt plaats op maandag 29 oktober 2012 in Het Prinsenhof in Delft.

# 30 Geluk

Absoluut en blijvend geluk bestaat niet op aarde. Wat we wel kunnen doen is het ongeluk zoveel mogelijk naar de achtergrond drukken. We moeten de momenten van geluk zo lang mogelijk maken en zo intens mogelijk beleven. Het uiteindelijke doel is het bereiken van wijsheid. Augustinus zei het al: geluk is blijven verlangen naar wat je al hebt.

Interview van Margot Dijkgraaf met de Franse filosoof Frédéric Lenoir, NRC 19 juni 2012

Uit 1927

Van Maerlantstraat, genoemd naar de schrijver van ridderromans.

Pastorie

In sierlijke letters staat geschilderd boven de deur: Pastorie Parochie Binnenstad. Niet alleen letterlijk werkzaamheden onder de stoep, maar ook werkzaamheden aan de parochies in Tilburg. Het Bisdom maakt twee grote parochies in de stad: onder en boven de spoorlijn. Bisschop Zwijsenstraat.

Blinde muur

Een blinde muur aan de wingerdhoek. Die saaie muur is ineens heel leuk geworden. < En er is altijd wel een gewaardeerde kijker/lezer die weet wat ik niet weet. Leuke reactie! >

Madonna met kind

Foto uit de Reitse Hoevenstraat

Saawele mee gevuul

De witte nacht. Museum De Pont bestaat twintig jaar. Proficiat. Het zou zomaar een oase van intellectuelen kunnen zijn de in de stad. Een bedevaartsoord van kunstminnaars. Een atol voor filosofen. In en toch los van de stad. Maar nee, het museum voelt haarfijn aan hóe die koppeling met de Tilburgers kan worden gelegd. En daarom staan bij het feest van twintig jaar De Pont de Kieppenkar voor de deur en de Heet Brood (tosti) caravan. En hebben de Tilburg Cowboy’s een expositiezaal vol met voorwerpen van de Meimarkt waar zij als Taxateurs Emotionele Waarde verhalen bij hebben verzameld. Kopers krijgen een certificaat van echtheid en verklaring van eigendomsoverdracht. De witte pot die op de standaard stond is (zoals de kijker ziet) al weg. Het verhaal bij de pot? Ben de Ruijter verkocht de witte pot op standaard. Die kregen zijn vrouw en hij 26 jaar geleden voor hun huwelijk. Hij weet eigenlijk niet meer van wie? Aanvankelijk stonden er varens in en stond de pot in de huiskamer. Maar de afgelopen jaren stond de pot terecht op zolder. Ben verkoopt de pot op de Meimarkt, zijn vrouw is op vakantie en die weet het dus nog niet. De nieuwe eigenaar mag de pot niet verkopen of weggeven zonder de meegeleverde Emotionele Waarde. Hij kan eigen gevuul toevoegen. En zo kunnen we dus ook nog lang over de Pont saawele.

Interesse creëren

Fotografisch kijken staat gelijk met een talent om schoonheid te ontdekken. In de dingen die iedereen ziet, maar veronachtzaamt, omdat men ze te gewoon vindt. Van fotografen veronderstelt men dat ze nog iets meer doen dan de wereld alleen maar zien zoals die is met inbegrip van alle wonderen. Door hun visuele beslissingen kunnen zij interesse creëren.

Tekst gebaseerd op Over fotografie, Susan Sontag

Mannen die sporen

De stadsheer op de achtergrond ziet toe op vader en zoon. Mannen die sporen. Ogen uitkijkend naar miniatuurtreinen. Fleischmann en Marklin. Een hobby voor het leven.

Werkterras

Dit is steeds gewoner - al zal het 99% van de Tilburgers gek voorkomen - werken en studeren op het terras. Terwijl deze blogger de krant leest, werkt mijn buurman aan een werkstuk. De foto is gemaakt in de tuin van stadscafe de Spaarbank. Kinderen hebben daar een eigen speelplaats in de tuin - daarom is het er rustig, een tuin die schaduwrijk is door hoge bomen.

Omlaagkijken # 6

Tegels bij een textielvilla aan de Goirkestraat.

Korte Nieuwstraat

Industrieel erfgoed, nu een fysiotherapiepraktijk. Met prachtig metselwerk.

Wilhelmus behang

Geen volkslied?

Maar wat dan?

De vooruitgang van mijn wetenschap

D’r duizelig van worden

De foto van het volkslied behang is gemaakt bij ’t Schilderke aan de Piusstraat 22, de zaak met de grootste collectie behangboeken van Tilburg en omgeving.

Het klein witje gedicht is geïnspireerd op de collega citybloggers van halfgouda. P57, P 88, P 124, P 13, Klein maar zijn, Batticus

Europees Kampioenschap Aawmeute

Het is niet goed te zien op deze foto van de Parkflat, alle bewoners hebben een oranje zonnewering. Dat ziet er gezellig uit en in deze dagen is het gemakkelijk, want de kijker ziet: er is maar één bewoner die de moeite heeft genomen om het Nederlands Elftal een extra hart onder de riem te steken. In de krant stond dat het EK werkgevers vele miljoenen kost, per werknemer 165 euro. Dat productiviteitsverlies ligt aan kletsen op het werk.  Kosse we eindelijk eens lekker aawmeute meej mekaare… zeetie: schaaj tòch èùt meej de geaawmeut! Vanavond de wedstrijd tegen Portugal. Nog altijd is er een dikke kans dat de voetballers morgen aan hun vakantie kunnen beginnen.

Macarons!

Soms, beste lezers, is deze blogger ineens ongegeneerd héél trots. Zoals toen ik ontdekte dat er heuse macarons worden gemaakt in de stad. Cake5 stond met macarons op Bazouq, gelukkig met veel belangstelling. Meer dan tachtig jaar geleden werd dit koekje geïntroduceerd door de Parijse patissier Ladurée. Twee op amandel gebaseerde schuimpjes worden gevuld met een ganache. De Tilburgse macarons worden gemaakt door www.cake5.nl. “Die zijn lekker”, zei mijn ma, goedgekeurd dus, want zij heeft echt verstand van bakken. Goei spul.

Vroeg opstaan morgen

Tien vaders krijgen ter gelegenheid van vaderdag een taart gratis. Als ze tenminste... vanaf zeven uur... in pyama... De foto is gemaakt bij bakkerij Ammann aan de Molenbochtstraat.

Verdwijnt

Dit is het pand waar de bekende meubelzaak van A tot Z was gevestigd. Er moeten vele honderden gezinnen zijn, die meubels hebben uit die zaak. Ja, ik ook. Het is misschien geen mooi gebouw... maar wel een typisch gebouw. Ongetwijfeld gebouwd zo ten tijde van burgemeester Becht (de sloper). Het gekke is... je raakt ook gehecht aan de minder fraaie gebouwen. Er komt nu een hele hoge Stadstoren (zie het plakkaat van de bouwer op de foto).  < zie reactie >

Agressief?

Eerst zag ik de oranje leeuw op een auto staan. Springend zoals bij de Jaguar. Alleen stond die leeuw op een… Hyundai. Die oranje leeuw is een teken van de Oranje-gekte, die het EK met zich meebrengt. Te koop bij benzinestations. Het automerk Jaguar vind ik stijlvol. Mijn favoriete inspector Morse had een prachtexemplaar, een old timer. Nadat ik de foto heb gemaakt van de Jaguar (in de Berkdijksestraat) viel mij pas op hóe agressief dat jaguar hoofd eigenlijk is op de auto. Niks stijlvol. Het lijkt wel het symbool van een motorclub. Maar goed… alle gekheid op een stokje. Vandaag mag het Nederlands elftal aan de bak tegen Duitsland.

Fonetisch: allulèmgleie

Deze Griekse rapper met Bouzouki rapte gepassioneerd over zijn land en de ellende waarin zij zich nu bevinden. Ik kreeg niet helemaal mee waarin de rapper de oorzaak zag, maar voelde wel een gevoel van <uitgesproken> allulèmgleie. Het griekse αλληλεγγύη staat voor solidariteit. In het weekend is een noodkrediet van 100 miljard euro beschikbaar gesteld aan de Spaanse banken. Het blijft spannend of we met de steun aan de Grieken en Spanjaarden de euro overeind kunnen houden.

Wilhelminakanaal

Stichting Straat wil bewoners op een nieuwe manier laten kijken naar hun woon- en werkomgeving. Da's mooi! Ze wil de beleving versterken bij onze straten. En belangstellenden op verrassende wijze in contact brengen met stedelijk erfgoed, in de context van verleden, heden en toekomst. Stichting Straat geeft in april 2013 i.s.m. diverse partners aandacht aan het Wilhelminakanaal en de Piushaven. In 2013 dus wat opwaaiend stof voor een 'waterstraat'.

Veel blije mensen bij Bazouq

Gisteren liep deze blogger over het Ceramique terrein in Maastricht, op weg naar het Bonnefantenmuseum. En ik dacht: wat is dit een goed voorbeeld van mooie stadsontwikkeling. Ja, een beetje jaloers was ik. Misschien helemaal ten onrechte… maar het is natuurlijk een mijl op zeven om onze eigen Spoorzone te ontwikkelen in een crisistijd. Er is – dacht ik – onderzoek gedaan naar de vraag of er een permanente markt gevestigd kan worden in de grote koepelhal, maar dat is economisch niet haalbaar. Helaas. Vandaag, op 1 september en 14 oktober organiseert Huis van de Wereld in de grote hal het evenement Bazouq. Een bazaar met van alles en nog wat. Het was lekker druk vanmiddag. Wij hadden een boodschappentas meegenomen en een klein lijstje (bleekselderij, tomaten en aubergines). Maar daar kregen we de deksel op onze neus, hoewel ik de lijst van deelnemers vooraf had geraadpleegd. Groentenhandel Cruyssen stond er met zomerfruit. Supermarkt de Zon had Baklava. Maar geen groenten. Binnen in de koepelhal was het goed toeven. We zagen een droom van een patissier, boerderijprodukten, fraaie designertassen, theatersport, etc. Iedereen was in goede stemming. Volgende keer mogen er van mij nog meer levensmiddelen en groenten staan. Een beetje meer échte mert: ene dreuge mèrt is gèld werd!  Meer foto's? Klik hier.

'Denkend kijken'

Zie ik eigenlijk waar ik naar kijk? Ik kijk in mijn agenda om te controleren wanneer die afspraak ook alweer was…; en een moment later moet ik nog beter kijken want blijkbaar heb ik niet gezien wat er stond terwijl ik ernaar gekeken heb. Waar was ik? Kijken betekent dus niet automatisch zien. Kijken gebeurt. Vanaf het moment waarop ik mijn ogen open tot het moment waarop ik ze weer sluit, maar zien kan ik zelfs met gesloten ogen. Absurd? Zien is ‘denkend kijken’. Als ik naar iets kijk kan ik iets anders zien. Mijn kijken is veranderd in een blinde blik.

Tekstfragment van Britta Möller, uit: Kijken en denken, 1998

Er moet altijd iets in die dingen zitten

Is het zo, dat mijn gevoel bepaalt of en hoe ik naar iets kijk? Is het zo, dat ik dingen niet zie als ze mijn gevoel niet aanspreken? Er moet toch altijd iets in die dingen zelf zitten wat mij raakt…  En wat is het, dat de vonk laat over springen? Is het misschien iets, dat ik ken? Wat mij vertrouwd is? Of is het juist het vreemde en absoluut nieuwe dat mijn aandacht trekt? Is het misschien de combinatie van veel meer facetten…?

Schouwburgring

Een Hipstamatic print. Genomen voor de schouwburg. Bewogen. Maar de foto geeft toch een spannend spel tussen licht en donker. Sfeervol.

Tel. 35812

Toen was geluk nog heel gewoon. Een telefoonnummer was gemakkelijk te onthouden. 35812. Er waren vakmensen. Je was leerling, werd gezel en later meester. Ben is een Meester Schilder. Ook al doet zijn achternaam anders vermoeden.

Veldhovenring

Parkhoek aan de Veldhovenring, op deze balkons kijken de bewoners naar het Wilhelminapark. Vandaar de naam. Denk ik.

Af en toe naar de wc

Ik leef nu rustig het leven na mijn dood. / Nou en, wat denk je wel zeg. / Gewoon ademhalen en af en toe naar de wc. / Vorig jaar lag ik dertig dagen, vijf uur en / minstens elf minuten op sterven. / Ik ben toen toch maar niet weggegaan. / No way, fuckiebaby. / Ik dacht ik leef gewoon nog eventjes door. Maar hoe dat precies te doen is de vraag nu wel. / Het antwoord is heel erg moeilijk voor me. / Ik ben bang om domme dingen te doen. / Erg bang ben ik soms. / Mensen zeggen dat die angst door de bijna-dood komt. / Ik denk zelf dat het juist van het leven komt.

Tekstfragment van Pam Emmerik, uit: Het verscholen verhaal. In: Godbetert! Uitgeverij de zingende Zaag. ISBN 978-90-74183-26-0

Kaot, kaojer.... waor is de kaoter?

Overal in de stad zijn interessante foto’s te maken. Verhalen te vinden. En soms moet je raden naar de verhalen. Zoals in de Generaal Smutslaan. Daar zie ik op een afstand van tien meter verschillende affiches van zoekgeraakte poezen, katers. Zo is daar de zwarte Cato, vermist sinds zondag 27 mei, met een bruin oog en een groen oog. Cato is angstig richting vreemden en mist haar bovenste hoektanden. Ziet u haar? Mail dan naar Cato1@hotmail.nl. Dikke kans dat u iemand heel blij maakt.  Hugo is al langer vermist. De eigenaar heeft zelfs een beloning uitgeloofd. Op zo’n kleine afstand twee vermissingen. Zou er een bewoner zijn die het niet heeft op poezen. Die kaot is als ie ze ziet? Die denkt: Ge hèt kaoj èn verrèkte kaoj. En die poezen de nek omdraait… Het is niet te hopen. Overigens kent het Tilburgs een prachtig gezegde waarin een kat voorkomt: de kat slèpt meej den bukkem, een mooie metafoor die werd gebruikt voor een verliefd paartje.

Deltalaan

Woning getekend door architect Peter Hoogmoed. De muur in natuursteen constrasteert sterk met een Yves Klein blauwe garage. Het dak is opgetild.

Spookhuis graffiti