Snoeien in het park

 

Neeee, niet doen

Er staat een artikel in het Brabants Dagblad over graffiti. Die kan heel bepalend zijn voor een deel van de stad, een straat, een plein. De spoorzone is zo'n gebied, ik noem die zelf wel eens liefkozend klein Berlijn. Het stadscentrum en het winkelgebied is een zero tolerantiegebied. Graffiti wordt daar van de muur gehaald. Vandaag liep ik langs de oude rechtbank. Neeee, niet doen, dacht ik, toen ik daar de graffiti zag. Dat pand, serene architectuur, prachtig voor wie er gevoelig voor is.
 

# 133 Omhoogkijken

 

Agge kunt kwatsen voelde oe eigen thuis #28

"Er is geen lange termijn perspectief. De ministers kijken niet langer dan drie maanden vooruit. Dat deugt niet."  

"Ik geloof in complot theorieën. Corona is bedacht door vrouwen, om ons mannen uit het café te houden. Vroeger zat ik aan de trappist, nu loop ik bij de therapist..."

Even stemmen

Deze muurschildering is genomineerd voor de beste street art van de wereld. Paul Watty maakte de schildering. Er zijn maar liefst 100 schilderingen genomineerd. Stem op deze street art, klik hier.

En wethouder Esmah Lahlah komt in aanmerking voor de titel Beste Lokale Bestuurder van 2021, een titel van Binnenlands Bestuur. Stemmen kan tot en met 30 januari, even doen is mijn advies.  

Ander perspectief

 

Spoorzone

 

Om blij van te worden

In de LocHal was het stil gisterenmiddag. Op een klein gedeelte na, in de expositieruimte hing veel positieve energie. De titel is Pattern & Surface Matter(s), de organisatie is in handen van Kunstloc Brabant. Dit is een detail van een schilderij van Jan Kuhlemeier. Kunst om blij van te worden. Ga er eens langs. Dat kan nog tot en met 20 februari.

Waar doen we het voor

Er zijn bedrijven die graag schreeuwen dat ze er zijn, met icoon reclame, héle grote gele M's hoog boven bomen en huizen uittorenend. En er zijn bedrijven waarvan je nauwelijks weet dat ze er zijn, bescheiden. Aan het Wilhelminapark viel mij een verbinding tussen twee huizen - nu kantoorpanden - op met tekst. Die ik niet écht goed kon lezen (zie foto) maar waar ik uit begrijp dat er hart is voor Tilburg. Een historische tekst staat als een soort mission statement op het raam. CVB Ecologistics hangt verticaal in houten letters aan de muur. Een familiebedrijf. Kwam vroeger de toddenboer met een kar en een bel door de straat rijden, nu is recyclebaar materiaal (papier, plastic, textiel) een heuse business geworden. Ik vind de bescheidenheid waarmee het bedrijf zich presenteert mooi. 

 

Horlogemaker

 De horlogemaker. Op de markt. 

Grappige plek

Deze social sofa heeft een duidelijke boodschap: LEZEN. Het is een wel heel grappige plek, nabij de Thomas van Aquinostraat. Je ziet hier óók de fitness apparaten direct tegenover het bankje. FITNESS. 

Benieuwd welke activiteit wint... 

 

Korenbloemstraat

 

Henriëtte Ronnerstraat - een honden en kattenschilderes

Het gebouw van de Generaal Majoor Kromhoutkazerne dat is blijven staan. De straten zijn in het Kromhoutpark genoemd naar schilders.

Henriëtte Ronner in 1821 in Amsterdam geboren als tweede kind van kunstschilder Josephus Augustus Knip, die zelf in 1777 in Tilburg is geboren. Opa Nicolaas Knip was ook schilder. Henriëtte kreeg les van haar vader, en woonde achtereenvolgens in 's-Hertogenboch, Parijs, 's-Gravenhage, Beek bij Nijmegen en Berlicum. Na de dood van haar vader woonde in Brussel. Samen met haar broer August schilderde zij het olieverfschilderij getiteld De boerderij van Zijne K.H. de Prins van Oranje bij Tilburg, de schaapskooi aan de Koningshoeven. Ze werd bekend als honden- en kattenschilderes. Ze trouwde met Feico Ronner. 

 

Escarpe

 

De straat die naar dit wooncomplex loopt heet Lizzy Ansinghhof. 

Lizzy Ansingh (1875-1959) was een schilderes die behoorde tot de groep van de zogeheten Amsterdamse Joffers. Lizzy Ansingh kreeg les van haar uit Amsterdam afkomstige tante Thérèse Schwartze. 

Rooi Hartenpark

 

Even geen problemen

Dit is een weekend, dat ik bij mezelf dacht: even geen problemen. Gisteren een uitstapje gemaakt naar een expositie waar ik graag naar toe wilde. Dat was in Brussel, want hier zijn door de lockdown de musea helaas nog gesloten. 

Vanmorgen zag ik ineens dit vrolijke elektriciteitskastje. De sommen, de dieren, ik snap het niet, maar "Zing een liedje", dat is een mooi advies. In de auto naar België hoorden we Vlaanderen van Paul van Vliet op de radio.... toeval bestaat niet. 

En als ik weg wil zijn, ga ik naar Vlaanderen / Even weg van Holland en Vlaanderen is dichtbij / En als ik vrij wil zijn, ga ik naar Vlaanderen / Ik voel me zoveel lichter al ik Vlaanderen binnenrij  / Even weg van alle dingen, die ik thuis vaak moet verdringen / Nieuwe dagen, nieuwe nachten, open voor het onverwachte / Ik voel me in Vlaanderen zorgeloos / Ik voel me in Vlaanderen vrij. 

Na het museum bezochten we brouwerij Cantillon, ook al om hele goed zin van te krijgen. Ach ja, het verdringen van problemen, daar worden problemen niet minder om. Vandaag zijn er weer coronademonstraties. Ik las over een bordje bij de voordeur van een psychiater: Als u problemen hebt, kom dan gerust binnen. Ik reken u vijftig euro als honorarium. Maar komt u ook zeker binnen als u géén problemen hebt. Ik reken u honderd euro honorarium om mij uit te leggen, hoe u daarin slaagt. 

Fijne zondag!

Rechtbank

Dat is mooi, als er kleine ateliers komen in de Rechtbank. Je ziet in de foto het stadskantoor, het paleis en de maawmuur, Het schilderij doet een beetje denken aan Birds van Hitchcock, Gemaakt door Abd Alkader Abd Alwahed. 

Sympathiek

Koningsplein garage. Zolang de lockdown duurt mag je een uur gratis parkeren. Dat was mij ontgaan. Sympahtiek gebaar. 

Meningen over nieuwbouw

De zestig meter hoge woontoren De Wever aan het Frederikhof (pleintje achter de hema) stond deze week centraal in het Brabants Dagblad. Het instagramaccount KeepTilburgUgly heeft de toren al ingekapseld: het draagt bij aan de lelijkheid van de stad. Er is zelfs een naam voor.... Tilblokisme. In de krant las ik louter positief commentaar. Meningen over nieuwbouw, het kan verkeren.

Daar dacht ik over, toen ik langs het Wilhelminapark reed. Voor me, het oude politiekantoor op de hoek van het Smitspad - ooit de tweede grote winkelstraat van Tilburg. Dat politiekantoor met het trapgeveltje en de toren die het een kasteelachtige uitstraling geven, is toch maar mooi bewaard gebleven. En het eenvoudige appartementencomplex ernaast... ik vind oud en nieuw hier wel goed bij elkaar passen. 

Op zoek naar... de stadsfotograaf

We krijgen er meer en meer en dat is prachtig... stadsfotografen. Deze stadsfotograaf is op zoek naar mooie beelden op de markt. 

Het haantje

Ik liep zaterdag terug van de Koningsplein markt en toen schitterde het haantje op het zustershuis achter de schouwburg. Precies in het midden van deze foto. Het gebouw dat het verst weg ligt. Nu op de foto is dat niet te zien. En trekt de weg naar de parkeergarage en het verbodsbord alle aandacht. Fotograferen van wat je ziet... het valt niet mee. 

Graffiti

Een leven lang verbaasd

Deze foto van voetstappen is gemaakt bij de Kapel Onze Lieve Vrouwe ter Nood. Ik zocht voor vandaag een foto waar je je over kunt verwonderen. Omdat ik in de Volkskrant een vraaggesprek las met Wim Hofman. Een leven lang verbaasd, is de mooie titel in de krant. In de hiel van enkele voetstappen kan je gezichten zien. 

Als je deelt wat mooi is, vermenigvuldigt zich het plezier, het geluk. En dus post ik nogal eens een gedicht. Uit puur enthousiasme. Dat deed ik ook bij een foto van de universiteit met mooie wolken. Het gedicht eindigt met 'onbegrensd inzicht'. Een gedicht van Wim Hofman. Onbegrensd inzicht, dat past bij de universiteit, dacht ik. Wim Hofman stuurde mij een mail. En zodoende correspondeerden we kort. 

"De eerste maal dat ik echt in Tilburg kwam was in 1949. Riet en Toos  Dubach, dochters van kolenboer Dubach  uit Valkenswaard (ik logeerde daar tijdens de zomervakantie, ik woonde in Vlissingen) namen  me mee naar de dierentuin van Tilburg. De dierentuin bevond zich in een dennenbos met zand. Het eerste waren kleurige papegaaien. Ik zag daar ook mijn eerste echte olifant. Volgens mij stond de dierentuin daar waar nu de universiteit is." 

Wim Hofman vond Sjef Donders de beste Tilburger die hij gekend heeft: "Hij heeft me sterk aangemoedigd te schrijven en te schilderen enz." 

Naar aanleiding van de 80e verjaardag van Wim Hofman verscheen een bloemlezing uit zijn poëzie: Er is altijd wel iemand. Verschenen bij Rainbow. Aanrader om aan te schaffen. Ook verscheen "In de sneeuw geboren" ter gelegenheid van de Week van het Zeeuwse boek. 

Het slot van het vraaggesprek met de Volkskrant: "Je hebt veel ontevreden mensen in deze tijd, dat vind ik heel jammer. Ze maken zichzelf ontevreden over iets als zo'n mondmaskertje. In plaats van gewoon te denken: nou ja, dat moet. Of: raar, zo'n ding. Misschien ook leuk. Je kunt altijd ontevreden zijn en dat gevoel aanzwengelen en verhevigen. Dan ben je dus nooit gelukkig. Je kunt beter zorgen dat je een soort gelijkmoedigheid bereikt."  

 

In het ziekenhuis kan je nog een kopje koffie drinken

Deze foto is alleen héél vroeg genomen, toen er nog geen klanten waren.

Lockdownverdriet

De meeste winkels hebben er iets op gevonden. De deur open, een balie ertegen, bestellingen kunnen worden afgehaald. Maar de musea... die blijven dicht... alsof het mondkapje over je hele gezicht zit... dan zie je niks meer.
 

Omhoogkijken # 133

 

Reclame

Reclame geeft kleur. Ik zou wel enkele van die grote ronde reclamezuilen in de winkelcentra willen zien.
 

Heuvelstraat

 

Letter E

 

# 110 Geluk - Streetart

Mooi hè, streetart in de Noordstraat. Zoveel mooier dan een grijs electriciteitskastje. Ik liep in de boekhandel tegen een dichtbundel aan, "op de schouders van reuzinnen". Dat wilde ik mee nemen op reis en vergat het. Het bleek een tijdschrift Dichter te zijn, uitgegeven door Plint. De uitgave die ik kocht is helemaal door en over vrouwen. Achterop staat een mooi gedicht van Marieke Lucas Rijneveld. Dat gedicht kan als motto gelden voor 2022. 

Bedenk op tijd dat je nooit te groot zult worden

voor klein geluk, vier het kind dat in je woont.

Eet biscuitjes als je daar zin in hebt, denk je

niet dik, denk geen pasmaat voor de wereld.

 

Waan je eerder een boomstam, wat mossig in het

begin, maar dan op een dag die je je later zult herinneren

als prachtig, zul je uitbotten en bloeien. Wat je daar

voor moet doen: het mos uit je geheugen wissen.

 

Er zijn verhalen waarin klein geluk niet opvalt,

herschrijf ze! Markeer alles wat je vrolijk maakt,

zet een streep door oorlog, door woestenij, door

haat en vuilsprekerij. Leef lang en voortvarend.

 

Zing zo nu en dan een liedje, liedjes helpen vooral tegen

het pikkedonker, als je bang bent en onbeholpen. Waan je

dan weer een boomstam, bloeiend en stevig. Zing:

soms ben ik klein, soms ben ik groot, maar nooit val ik om.

Alsof het voorjaar is... Gelukkig Nieuwjaar

Zo, de eerste wandeling met leenhondje Nina zit er op... niemand op straat zo 's morgens vroeg. Met een beetje een licht hoofd. 

Deze foto maakte ik gisterenmiddag. Alsof het voorjaar is. De warmste oudejaarsdag ooit gemeten. Misschien vandaag wel de warmste nieuwjaarsdag? Even maar niet nadenken over klimaatverandering. Maar genieten van buiten zijn. Gelukkig Nieuwjaar, alle volgers van TilburgDailyPhoto.