Air Tilburg

Een mens zonder verbeelding is niks, zei mijn schoonmoeder. 

Wat is een stad zonder verbeelding? 

Air Tilburg. 

Een eigen vliegtuigmaatschappij. 

Verbeeldingskracht.
 

Broekhoven

 

Volt kunstwerk

De beeldhouwer Jacques van Rhijn maakte het reliëf op het hoofdkantoor van Volt, dat het personeel in 1959 bij het vijftig jarig bestaan heeft aangeboden. 

De geschiedenis van het bedrijf is daarin gevisualiseerd. N.V. Metaaldraadgloeilampenfabriek “VOLT”  is in 1909 opgericht. Philips nam het bedrijf over. Bij Volt werden onder meer onderdelen voor radiotoestellen en televisies gemaakt.Het reliëf bestaat uit een plus en een min teken met een vonk ertussen. Op deze foto is de min te zien.

#179 Omhoogkijken - verbeeldingskracht

 Start van een thriller - multiple choice

(A)    Zijn vingers tintelden toen hij voorzichtig de Digid code intoetste op de laptop. 

(B)    Hulk-achtig krachtig voelde hij zich, morgen is hij veilig in Parijs; de sokken nog inpakken. 

(C)    "Ik voel me bekeken", dacht de bovenbuurman, "het voelt niet goed om hier nu te zijn."

(D)    Zo'n Steinway vleugel, mooi hoor, maar het past niet in deze flat.

Willem II straat - feestelijk beeld

Op de foto van gisteren zo'n treurigmakend lege winkel. Vandaag een winkel die warmte uitstraalt. En een beetje lol, het kleine varkentje dat de lamp mag vasthouden. Slager Lejeune.
 

Heuvelstraat - treurig beeld

Lege winkels. Die zie je veel in de Heuvelstraat en daaromheen.
 

Hopen op een betere wereld

 

Ik blijf hopen op een betere wereld. 

Ik blijf vertrouwen in de mens. 

Ik geef de moed niet op. 

Dáár ligt de grootste dreiging. De hoop verliezen is de laatste sliding naar het einde. Als we dát doen, ga je op zekere dag met zijn allen zeggen: "Laat die bom dan maar vallen."

Kunnen wij geen liefdesoptocht houden met miljoenen tegelijk, en met miljoenen tegelijk, buiten die verouderde politiek om, van binnen uit schreeuwen dat wij niet willen dat ze onze wereld kapot gooien en dat we onze kinderen niet willen laten uitmoorden in één demonische uitbarsting. 

Fragment Toon Hermans, Alles in heimwee

Nu mag het!

Lieve TilburgDailyPhoto kijkers en lezers. 

Deze blogger weigert pepernoten of kruidnoten te eten in augustus (als ze soms al in de winkels liggen), september, oktober en begin november. NIET tot de Sint in het land is. Nu mag het! Ik wandelde  door een pop up kruidnotenwinkel in de Heuvelstraat en verwonderde mij over de tientallen smaken. Het verhaal achter de winkels spreekt mij aan: Miguel en Yasmin zijn in 2020 dit familiebedrijf gestart met uitsluitend seizoensgebonden pop-up winkels. Sindsdien zijn  er toch 6 vaste winkels ontstaan. Noemen we maar koekjeswinkels. Gedurende het Sinterklaas seizoen zijn er extra pop-up winkels. Klik hier voor de website.

Moeilijke tijd voor diverse ouders

Enkele weken geleden zocht ik met mijn ogen het herinneringsmonumentje op de hoek van de Broekhovenseweg en de Ringbaan Zuid. 

Is het weggehaald, dacht ik... En waarom dan? Dit weekend zag ik het weer (midden op de foto). In mei 2021 was de twaalfjarige Jayden slachtoffer van een noodlottig ongeval. Voor al die ouders die een kind hebben verloren, is deze Sinterklaastijd moeilijk. Idem met de kersttijd en de jaarwisseling.

Edisonlaan - workaholic en optimist

Thomas Edison was een workaholic én optimist. 

Hij werkte urenlang aan zijn uitvindingen en vaak zonder slaap. Hij deed veel korte dutjes, zelfs tijdens werk. Daarbij had hij een bijzondere gewoonte: hij viel in slaap met stalen kogels in zijn hand. Zodra hij in diepe slaap dreigde te raken, vielen de kogels op de grond en maakten hem wakker. Zo zorgde hij ervoor dat hij nooit te lang sliep en altijd aan zijn projecten kon blijven werken.

Edison werkte aan het perfectioneren van de gloeilamp en schijnt meer dan 10.000 pogingen te hebben gedaan om het juiste materiaal voor de gloeidraad te vinden. Wat als het nou steeds niet lukt? Edison was vastbesloten en een optimist, hij zei:"Ik heb niet gefaald. Ik heb 10.000 manieren ontdekt die niet werken."

 

Rood

 

Kwatta? Nee, Quatta!

In de Heuvelstraat.
 

Jááá, er is geluisterd

Het was volgens mij een bijeenkomst van CAST, waar de schrijver Martijn Neggers het laatste woord kreeg. Mijn geheugen laat me niet in de steek, ik kon de gesproken column terugvinden!

Martijn bezwoer de plannenmakers van het Stadsforum géén bankjes met leuningen in het midden te maken. En zie: er is geluisterd. Sterker nog: dit zijn écht bankjes waar daklozen comfortabel kunnen liggen.

Kakafonie

Als je hier aan komt lopen, dit heet al Heuvelstraat - met in je rug de Schoolstraat, dan zie je een kakafonie van stijlen. Je kijkt uit op het Radiopleintje - geen officiële naam, maar iedereen weet wel waar het is. Onder de herfstbomen zie je het zwarte stadskantoor.

Toast Burrata

Een lunchgerecht van Dwael in de Nieuwlandstraat. En zien jullie dat, TDP kijkers? Die bruine streepjes... pure truffel. Daar ben je liefhebber van - of juist niet. Het maakt mij héél gelukkig. Eind september begon Dwael op de lokatie waar eerder Pig & Rye was. Wip er eens binnen.

Paddestoelen

 

Oude helden eren

Bikes 'n coffee in de Nieuwlandstraat, een hotspot voor koffieliefhebbers. Met een schitterende galerie oude helden. Wielerhelden.
 

Sloop Koningsplein

We zien hier de sloop van flats aan het Koningsplein. Keep Tilburg Ugly huilt: "Tis eeuwig sund, ons Palazzo del Rei."
 

Brengt kleur in de korte Tuinstraat

‘Een miljoen verhalen
Kan ik verhalen
Over de herfst,’
Zie het roodborstje
Tegen het geelgorsje
Al kauwend
Op een broodkorstje, 
‘Kom ze maar halen!’

‘Nou, laat horen dan!’
Zei het geelgorsje
Tegen het roodborstje, 
Al kauwend
Op een rookworstje, 
‘Jij gaat ze vertellen
En ik zal ze gaan tellen.
Vertel! Vertel!
En denk maar niet
Dat ik me ga vertellen!’

‘Goed’, zei het roodborstje
Tegen het geelgorsje
Al kauwend
Op een boomschorsje, 
‘Ik begin.’

‘Het was herfst…
Het was koud…
En ergens in het grote-grote woud
Viel er een blaadje van de boom:
Nummer één van een miljoen…’

Het roodborstje zweeg
En keek om zich heen. 
Het geelgorsje vroeg: 
‘En toen?
Dat was nummer één?’

En het roosborstje zei: 

‘Het was herfst…
Het was koud…
En ergens in het grote-grote woud
Viel er een blaadje van de boom:
Nummer twee van een miljoen…’

Gedicht Robbert-Jan Henkes
Bundel Wit als een wat

Even verpozen, nadenken, rust zoeken

Je blijft heel lang kijken naar het schilderij Entierro en el Museo Nacional of Begrafenis in het Nationale Museum. 

Waar deze bezoeker in gedachten naar kijkt. Het schilderij toont rouw en verdriet. Personages grijpen op ingenieuze wijze in elkaar. De kunstenaar, Beatriz González (1932) uit Colombia Latijns Amerika, was ook criticus. De curieuze titel suggereert dat ze voor haar werk het museum als inspiratiebron gebruikt. Ze wil herinneringen levend houden aan gebeurtenissen die de officiële geschiedschrijving veelal verzwijgt. 

Ben je nog nooit in de Pont geweest? Dan is de donderdagavond van 17 tot 21 uur een goed moment, want gratis. Er is die dag een daghap voor nog geen tientje. Even verpozen, nadenken, rust zoeken. Ik vind het een aanrader. De tentoonstelling heet Oorlog en vrede, de poëzie van het gebaar. Ook de jonge Indiase kunstenaar Amol K Patil exposeert.

# 179 Omhoogkijken

 Direct naast de Lochal.

Dakloos: schrikken van de cijfers

Het is een grotendeels onzichtbaar probleem. Daklozen. 

Want zeg nou zelf, hoe vaak zie je die? Ik maakte deze foto op de Schouwburgring. En dacht: hoeveel daklozen zijn er eigenlijk? Ik schrik van de cijfers. In onze gemeente zijn naar schatting 836 daklozen, waaronder kinderen. Ondanks diverse opvangvoorzieningen is er een tekort aan opvangplekken, wat zorgt voor lange wachtlijsten. De cijfers, verzameld via de ETHOS-telling, bevestigen dat de druk op de opvangvoorzieningen toeneemt. Vooral arbeidsmigranten, die soms door tijdelijke contracten zonder huisvesting komen te staan, dragen bij aan de stijging in dakloosheid​. Het gekke is, het kan iedereen overkomen. Soms bij een stapeling van problemen, zoals scheiding en werkloosheid.

 

# 33 Agge kunt kwatsen voelde oe eigen thuis

 

Ge moet nie dröppele, mar durpisse.

Bij het afscheid nemen: "Gin dingen doen die ik ôk niet zou doen!"

Afrekenen bij slager Lejeune. "Het is 49,50" //  "Is dè een bod op men höös?"

Hoorn van overvloed

Vooraan ligt de Hoorn van overvloed of Doodstrompet

 

Als de bladeren van de bomen kleuren, herfstnevels over de velden hangen, is het paddestoelentijd. Nederland is geen paddestoelenland. Wij zijn vertrouwd geraakt met paddestoelen toen ze veilig in de winkel lagen. In landen van Midden- en Zuid-Europa is dat anders. Wijnvriend en Sardijn Nello gaat 's morgens hardlopen en in deze tijd plukt hij dan eetbare paddestoelen. Nello is teruggegaan naar Sardinië. Maar ik koester de herinnering aan een pasta met paddestoelen die hij maakte. Eenvoud als kenmerk van het ware, dat gerecht staat zonder meer in de top 10 van lekkers dat ik ooit mocht eten. 

Vooraan op de foto ligt een inktzwarte paddestoel. De Hoorn van overvloed. Ook wel Doodstrompet genoemd vanwege de kleur. Want de paddestoel is wél eetbaar. In het wild groeit de paddestoel vooral in beukenbossen. De  Hoorn van overvloed is vooral geschikt om gedroogd te worden gegeten, het dunvlezige lichaam droogt heel snel. Verse exemplaren zijn taai, smaken gebakken voortreffelijk. De geur vertoont wat overeenkomst met de geur van verse truffel. Ik heb er weer van  genoten. Altijd even puzzelen waar je die nu bij eet. Het werd een zuurkoolstampot met fazant en de Doodstrompet. De Franse naam is helemaal mooi: Trompette des Morts.

Levende stoplichten

Eén baan, eigenlijk een baantje, is er nog voor automobilisten op het Stadsforum. 

Ruim baan voor de voetganger. Ik voel me er al thuis. En wéét: op die en die tijd ga je niet met de auto naar het centrum. Of, zoals wij zeggen: naar de stad. Nu de voetganger centraal staat zijn er geen stoplichten meer tussen Koningsplein en Stadhuisplein. Wel heel aardige levende stoplichten.

 

Grosse Geister

De beelden van Thomas Schütte imponeren als je ze voor het eerst ziet. Schrikken een beetje af. Dat gaat weg als je ze vaker ziet. Dan worden het vrienden. Ze worden ook een beetje familie als kinderen op kunstles zich helemaal in aluminium folie mogen wikkelen.