er een punt achter te zetten
dat altijd maar opnieuw beginnen
altijd maar weer optrekken
en nieuwe banen paden
dat kan toch niet de bedoeling zijn
o
het is de bedoeling
waarom hoor ik dat nu pas
Streetart / gedicht Geert Buelens, uit de bundel Ofwa / vandaag is de inauguratie van president Joe Biden en vice president Kamala Harris
Genieten als het kan. Dat is wat we doen als er sneeuw valt. Want met de opwarming is dat immers steeds minder vaak. Vandaag smelt de sneeuw al weer weg. Gisteren zag ik een pa hard hollend met zijn zoon op de slee, genietend. Honden die door het dolle heen zijn. Echtparen die blij waren er even uit te kunnen. Genieten als het kan.
Ik weet niet wat ik hiervan moet denken: blijf NIET thuis. Dat deed Peerke ook niet!
Uit de rest van de tekst blijkt dat de schrijver het beste met ons voor heeft: het vergroten van onze weerstand.
Uit het schrift met intenties bij Peerke Donders
Er ligt een dun laagje mist over de weilanden. Het licht van de zon daalt achter het klooster.
Toegegeven, je moet eventjes goed kijken en concentreren. Oók een grijze dag is heel mooi. Een skyline in grijstinten.
TilburgDailyPhoto kocht deze nieuwjaarskoeken bij bakkerij Eigenzinnig (Ammann) in de Molenbochtstraat.
We nemen afscheid van een naar jaar. Iedereen heeft vervelende ervaringen. Feesten die niet konden worden gevierd. Familieleden ziek. Overleden wellicht aan covid. Zelden zullen zoveel mensen in vredestijd hunkeren naar een nieuw jaar, het gevoel van nieuw perspectief.
TilburgDailyPhoto heeft voor kijkers en lezers twee wensen.
1 Blijf nieuwsgierig
Er is veel moois in onze rauwe stad. Veel om te ontdekken. Tilburg is schôon...voor wie het wil zien.
En kijk en zoek even verder. Op de foto een gewone straat in Noord, de Borodinstraat. Ik besef: een componist. Want het zijn allemaal componisten in deze wijk. Alexander Borodin heeft een mooie levensverhaal, was ook heel productief.
2 Vier het leven
Het kan zomaar voorbij zijn. Maak dus van een gewone dag een bijzondere. Vaak. Geniet van klein geluk. Dat kan álles zijn. De zon die opkomt of ondergaat. Lekker brood. Koffie. Onze Tilburgse biertjes. Onze lokale producten. Een mooi glas wijn. Een goed boek. Een fijne wedstrijd. Een tof concert. Een wandeling. De natuur. Het kan werkelijk alles zijn. Ik zocht op youtube naar muziek van Borodin, en dan maakt dan weer gelukkig. Klik hieronder op de afbeelding.
Tim Frencken is de initiatiefnemer van 'the wall of never happened'.
Vandaag is zo'n rustig aan doen dag, als het op eten aankomt. Bij TilburgDailyPhoto komt een gehaktbal op tafel, van gehakt van hertenvlees van de Zonhoeve. Met een boerenkoolstampotje. Vandaag bladeren we in het Tilburgs Kookboek, een initiatief van Paulien Brouwers. In eigen beheer uitgegeven. Het is een prachtige uitgave met kleine, grote en zoete gerechten. Enkele cocktails. De recepten zijn van lokale restaurants. Cas van der Velden (Foodlocals) tekent voor de receptontwikkeling. Leuk om te lezen wat burgemeester Theo Weterings eet (heel gewoon), Willem II-er Jordens Peters en Ferry van de Zaande (uiteraard: slaoi meej aai meej juin meej errepel). Als er één recept is dat je graag en veel maakt uit een kookboek, dan is het al de moeite waard. Er staan lekkere recepten in voor 'chef koks van elk niveau'. Het boek is niet het eerste Tilburgse kookboek, zoals de makers denken. Want we hadden al het Tilburgs Kookbuukske van Paul Spapens en Marten Willemsen. Het is wel een eerste modern Tilburgs Kookboek. Tik op de foto en je kunt het mooie recept zien van Stoof met La Trappe Isi d'Or, ons beste plaatselijke bier. Dat is een aanrader voor oud en nieuw.
Is dat nou nodig? Een supermarkt die eerste en tweede kerstdag open blijft. Natuurlijk niet.
Ik heb net de vlag van Met elkaar Voor elkaar weer buiten gehangen als dankjewel voor iedereen in de zorg. Daar is doorwerken wel nodig. Daarom is het verstandig om deze kerstdagen heel klein te vieren.
Het jaar 2020 is te typeren met angst voor het virus. Mijn dochter stuurde een zeer kort verhaal. Zij geeft les aan vluchtelingen.
Twee ogen
Twee grote ogen staren me boven een chirurgisch mondmasker aan, als een konijn die in de koplampen van een auto kijkt. Ze spreekt geen Nederlands en begrijpt niet wat ik zeg. Ik probeer haar te kalmeren. ‘Geen paniek’ en ‘Alles goed’, probeer ik. Na de les trekt ze plastic wegwerphandschoenen aan. Als ze naar buiten loopt zie ik nog net dat ze twee mondmaskers over elkaar draagt. Ik spuit gifgroen ontsmettingsmiddel op de schoolbanken. Plots voelen de woorden leeg en vals aan.
