die mij belet te leven als een ander.
'k Verfoei des avonds wat ik 's morgens mis,
ik hoop en wanhoop, twijfel en verander.
Foto artisjok, gekocht op zaterdagse markt Koningsplein
Gedicht Jan van Nijlen
Elke
weegschaal legde ’t loodje,
waarop jij
je had gewogen
in je
imposante blootje
en dan tóch
die meisjesogen.
Ik werd
haast verliefd op jou,
ik vond jou
zo’n enig mens,
buurvrouw
van over de
grens.
Jij mocht
naar geheimen vragen
zonder dat
ik me ging schamen
en we hebben
in die dagen
heel wat
afgelachen samen.
Dat het zo
niet blijven zou,
ach, dat
wist toch geen mens,
buurvrouw
van over de
grens?
Ik kan niet
meer met je praten,
alles is nu
zo beladen:
als ik zeg
wat ik moet haten,
zul je mij
misschien verraden.
Overal is
kwade trouw,
alles heeft nu
zijn tendens,
buurvrouw,
van over de
grens.
Gedicht
Buurvrouw van Willem Wilmink
Atelierfoto Carré
geregeld rond tien uren;
hij vindt zijn ontbijt klaargezet
geregeld rond acht uren.
Zo is het goed, zo moet het zijn:
men kan maar eenmaal zalig zijn.
De dichter, hij, gaat naar zijn bed
op ongeregelde uren;
hij wordt soms uit zijn huis gezet,
tot schande voor de buren.
Zo is het goed, zo moet het zijn:
hij kent de waarheid en den wijn.
Maar iedereen ligt in zijn bed
eenmaal tot lijk versteven,
wordt in een kelder bijgezet
of weer aan de aard teruggegeven.
Zo is het goed, zo moet het zijn:
er komt een einde aan alle pijn.
Gedicht Optimistisch lied van Jan van Nijlen
