Hoe lang nog zichtbaar?

Er zijn mensen op hun veertiende, vijftiende, zestiende gaan werken. Om ingeleerd te worden door een Meester. Er is overlegd. Er zijn vernieuwingen bedacht en doorgevoerd. Er zijn ongelukken gebeurd. Er is gezweet. Er is gevloekt. Er zijn spanningen geweest tussen 'den baos' en de medewerkers. Er zijn verjaardagen en jubilea gevierd. Het was een hechte gemeenschap. En hier en daar in de Spoorzone zie je nog iets terug van dat industriële verleden. Een verleden dat eenvoudig geromantiseerd kan worden. Maar waar ook medewerkers hun knieën verpesten met het werken in een olieput, waar mensen arbeidsongeschikt werden. Hier en daar zijn nog symbolen die eraan herinneren. Ze moeten er blijven, al was het maar in fotografie, om de herinnering levend te houden. Zoals die herinnering ook levend blijft in verhalen. Van de lasser Willem Groot-Roessink. Van de chef-ingenieur. Van de werkplaats in de tweede wereldoorlog.