Het voelt voyeuristisch om te lezen wat mijn stadgenoten opschrijven in het intentieboek in de Hasseltse Kapel en de Kapel van Peerke Donders. Toch doe ik het al jaren. Ik stap regelmatig ontroerd naar buiten. Als iemand heeft gevraagd of Willem II (opgericht in 1896) toch alsjeblieft mag winnen. Als iemand heeft gevraagd om een vriendje voor het kleinkind dat eenzaam is in de klas. Als iemand vraagt om compassie van de belastingdienst want de problemen zijn zo groot. En nu bij tal van intenties die vragen om kracht voor iedereen die werkt in de zorg. De kapellen verbinden. We kunnen niks doen aan dat rottige virus, alleen op elkaar letten. Of toch... mijn wekelijkse routine om een noveenkaars op te steken, zolang de coronacrisis duurt, is een teken van verbondenheid en vóelt als een daad van verzet.
Terug wandelend uit de Pater Donderstraat wordt
iedereen overvallen door gestaag vallende regendruppels. Een vrouw maakt
aanstalten om gehaast de weg naar het Wagnerplein over te steken. Een kleine
rode auto mindert vaart, het raam wordt open gedraaid en ik hoor: "José,
José." De vrouw ziet de kennis, die vervolgt: "Ik heb een warme appelbol
bij je voor de deur gezet." En of we op elkaar letten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten