Karin Bruers ontvoerde met een van haar zussen haar moeder van een gesloten afdeling van een verzorgingshuis. Het boek gaat over de gevolgen van de ziekte dementie. Als patiënten niet meer thuis kunnen wonen. Bruers leest vlot weg. Glimlachen. En grimlachen. Het boek is een aanrader.
'Wie oud wil worden moet jong beginnen,' had ze haar hele leven gepredikt. We aten na de hongerzomer zoutloos, elke dag drie verschillende groentes, alleen gegrilld vlees, emmers fruit, geen alcohol, geen medicijnen, op tijd naar bed, alles op de fiets en elke dag een stevige wandeling met de hond. We waren in de straat de laatste met een kleuren-tv, maar de eersten met een sapcentrifuge.
Het had gewerkt. Ze was bijna vijfentachtig, liep nog trappen als het moest, had altijd een mooie huid gehad, goed haar, een alerte blik, grote ogen. Met dementie had ze geen rekening gehouden. Alles was gericht op een sterk hart, gezuiverde nieren, sterke botten en de hoop het geluk te hebben geen hersenbloeding te krijgen. Maar op geen enkel potje knoflookpillen of pakje ginsengthee stond: 'Houd de hersenen lekker sponzig.'
Lebowski publishers 9789048826865
Geen opmerkingen:
Een reactie posten