"We woonden in de Vredes-parochie, vlakbij de Gasthuisring, dus kuierden mijn vader en ik naar Henk & Nelleke Hoogardie. Dat was altijd gezellig en we spraken op die momenten over van alles en nog wat. Leuke babbels, maar ook indringende gesprekken over bijvoorbeeld de toekomst, want die lag voor de tiener die ik toen was, nog helemaal open. En al gaf ik het toendertijd niet openlijk toe, eigenlijk vond ik mijn vader wel een wijze man. Voor mijn vader bleek er echter al snel van een toekomst geen sprake meer. Onverwacht overleed hij op 50-jarige leeftijd aan een hartstilstand. Ik was 20 en van het ene op het andere moment was ik mijn makkertje kwijt. Zo verdrietig. Het werd me soms teveel als ik naast de pijn in mijn hart ook nog het intense verdriet van mijn moeder zag. Dan moest ik even weg. Ik deed onze hond zijn riem om en liep samen met hem door de donkere stille straten. Dit waren momenten dat ik mijn tranen de vrije loop kon laten. Thuis deed ik dat niet, want ik wilde het mijn moeder niet extra moeilijk maken. De route die ik liep was altijd dezelfde: richting Gasthuisring. Bij Hoogardie bleef ik staan. Naar binnen ging ik niet. Het was genoeg om vanuit het donker naar binnen te kijken. Ik nam dan alleen waar. De lampen, een paar lachende mensen aan de bar en het biljart. Het zag er warm uit. Dan was ik even terug in de tijd, weer samen met mijn vader. Op het moment dat ik onwillekeurig moest glimlachen om het mooie wat ooit was, keerde ik om en ging terug naar huis. Getroost. In de jaren die sindsdien zijn verstreken, ben ik er nooit meer binnengeweest. Maar kom ik er langs, dan moet ik altijd even glimlachen."
Inga de Bruijn in Het Groot Tilburgs Horecaboek
Geen opmerkingen:
Een reactie posten