Ruimte bieden aan creativiteit en talent

Het lot van een schrijver. Jouw boek komt in de ramsj. Ik trof Lerend Leven van Ruud Vreeman bij boekhandel Livius. Fluks gekocht en gaan lezen. Want ik mag die Vreeman wel, altijd het gevoel gehad: harde werker die deugt. Na lezing van het boek denk ik daar nog precies zo over. 

Vreeman kan goed schrijven, zijn stijl heeft iets aanstekelijks. Dat komt vaak door de leuke beginzinnen van hoofdstukken. "Ik hoor bij de mensen die elk jaar nog een nachtmerrie hebben van het onderwijs." Of: "Een burgemeester is geen wetenschapper." En: "Ik ben nog nooit zoveel in de kerk geweest als in Tilburg." Van die zinnen die je een verhaal intrekken, je wilt gewoon verder lezen. 

Vreeman heeft affiniteit met industriële steden. Hij beschrijft heel mooi dat er toch belangrijke verschillen zijn. Hij koopt een kaartje voor een voetbalwedstrijd. In Zaandam vraagt de verkoper van het programmaboekje: "Toch wel betaald, burgemeester? Want u kunt het beter lijen dan ik." In Tilburg komt de voorzitter van de club vertellen dat er iemand diep ongelukkig is: de kaartjesverkoper heeft de burgemeester niet herkent. (...) De hoofdstukken over visieontwikkeling zijn interessant. Een stad moet ruimte bieden aan creativiteit en talent. Omstandigheden scheppen om positieve energie te benutten, milieus waar iedereen deel van uitmaakt, niet alleen toptalenten. In Tilburg is dat één van de drijvende krachten achter succes.