Sonnet met Oude Warande in zomertijd licht

We spelen tijd en hopen dat het ’s zomers
zo licht zal zijn dat vrijmibootjes duren
tot na het schuldig tellen van de uren.

Voorbij de weerman ligt het park vol dromers.

De wijzers van de wekker knarsen terug
naar ’s ochtends vloeken in een regenpak
met koude klauwen goor van bandenplak
en donker leven met gekromde rug.

Als ik de baas was van de tijd,
zou ik voor afstel van het ochtendgloren
zorgen en deze nacht voor altijd laten duren

waarin je naast me ligt.

Geen klokgetik hikt uit je mond.
Je hand heeft tijd. Geen morgen breekt aan
met al die liefdeloze uren.

Ilja Leonard Pfeijffer