Ik begon zonder verwachting aan mijn uitzichtloze leven
Ik vond mezelf dom en slecht en lelijk als de nacht
Ik leefde elke dag als kind dan ook in angst en beven
Mijn leven was meer Jantje huilt dan Jantje lacht
Toen heb ik vanuit het niets zomaar mijn stem verheven
Ik zong mijn eigen lied en ik zong uit alle macht
En het zingen van dat lied was mij echt op het lijf geschreven
Het had volkomen onverwacht een soort van zeggingskracht
En dat is tot vandaag de dag altijd zo gebleven
Nu eens klinkt het hard en schel en dan weer lief en zacht
Dat ik met mijn lied de mensen wat plezier kan geven
Is meer dan ik als kind ooit van mijn leven had verwacht
Gedicht van Jeroen van Merwijk, bundel Zo moeten mensen zijn
1 opmerking:
A peculiar poem.
Een reactie posten