We sluiten een week af waarin veel paling is gegeten. En poffertjes. Gelukbrengers.
Ik weet waar het geluk is maar ik mag het niet vertellen,
aan niemand - niet aan de filosoof die alle vragen heeft gepikt
en opgewreven tot ze glimmen van logica en niemand
door de schittering kan zien dat ie-geen antwoord geeft.
Niet aan de socioloog met zijn tabellen waar iedereen
wel in past maar geen mens zich in herkent. Evenmin
aan het kind dat huilt en niet kan zeggen wat er scheelt.
Niet - wat misschien het zwaarste is - aan een dier
dat doodgaat zonder dat het weet dat het bestond.
Het is mijn plicht om alle geluk van de wereld geheim
te houden op straffe van het verdwijnen ervan,
volkomen, voorgoed. Zo blijf ik alleen en niet gelukkig.
Kon ik u maar iéts vertellen. Nu weet ik niet eens of iemand
me geloven zou - terwijl het zó voor de hand ligt.
Gedicht Ik weet waar het geluk is, uit de bundel Met wat geluk, Ingmar Heytze
2 opmerkingen:
A curious poem.
I love eels. Just too many fine bones.
Een reactie posten