Frêet

Helden moet je in ere houden. En dat gebeurt dan ook overal. De voetbalclub schiet me niet te binnen, waar in de kantine een slof van de voorzitter aan de muur hangt. Verguld is die slof. Aandoenlijk mooi. In Moergestel zag ik in het gildehuis een eerste steen, gelegd door de Keizer van het Gilde. Wat dáár weer mooi aan is, is dat hij gewoon als Jantje in de steen staat gebeiteld. Keizer Jantje. Er worden straten naar mensen genoemd, een plantsoen of een gebouw. Soms krijg je eeuwige roem in een straattegel. Dan loop je over helden. Aan de haven in Rotterdam ligt een Walk of Fame waar ik eens dromerig met het hoofd naar de grond gericht mijn eigen artiest-helden zocht. Ze hebben best een mooie plek, de helden, daar in de havenstad. Zou iemand erover hebben nagedacht dat de Piushaven een goede plek was geweest voor een Tilburgse variant? Nee, ik denk dat op het gemeentehuis de gedachte postvatte dat onze Walk of Fame in het centrum gesitueerd moest worden. Korte Heuvel, Heuvel of Oude Markt, het had allemaal gekund. Maar er moet een Dorknoper zijn geweest, wiens oog viel op de Alexanderstraat. Een onooglijk straatje. Ook wel typerend, want een held moet het niet in de bol krijgen. We eren helden, maar vooral niet te veel.  De Tilburger van de 20^e Eeuw, Miet van Puyenbroek, heeft wél een plek met allure, tegenover de ingang van het Audax Textielmuseum. Het marmerend beeld heeft een moeilijke naam, Concedo Nulli. Dat betekent “Ik wijk voor niets”. Miet staat er frêet op. Ze was 37 jaar raadslid. De eerste vrouwelijke wethouder van Tilburg. Die een belangrijke rol speelde bij de totstandkoming van het museum. Schôon woord, frêet. Het staat voor trots, parmantig. Frêet op oewèège, zelfbewustzijn, Tilburgers hebben het. Maar ook een doe-maar-gewoon-mentaliteit. De rauwe industriële bakstenen entourage van het marmeren beeld, het contrast. Uiterst passend.  

Vanaf vandaag komt er iedere zondag een foto van de week op www.tilburgers.nl.