Regenachtig weer. We blijven thuis. Het plein
is verlaten. Weids. Op zo’n plein voel je je alleen. Ze loopt met een tasje
groente en fruit. In een blauwe sweater. Onder de pergola. Als ware het een
kathedraal. In mijn verbeelding. De regen komt er gewoon doorheen. Er groeit
geen groen tegenaan. Die pergola is een stedebouwkundige ingreep. Het geeft een
weids plein… ja wat geeft ie? Intimiteit? Allure? What the hell…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten