hoeveel tijd er ook voorbijgaat.
Het bloed dat uit je duimtop gutst,
je nagel zoek in de snijmachine.
De glazen lift naar de zeventiende
terwijl jij al door de grond ging bij de tweede.
Je fiets, zijwaarts op weg naar de stoeprand,
in elk zitje een verbaasde dochter.
Soms iets wat je alleen maar zag:
de jongen na de grote wedstrijd,
Rubiks kubus in de hand, ontroostbaar.
Omdat het geluk gebeurde.
Neem in deze dagen wat tijd voor poëzie. Dit gedicht is uit de laatste bundel van Ingmar Heytze, Met wat geluk. Dat is een aanrader. De foto is stadspoëzie, toch. Uit de Spoorzone. Als ik dat zie, hou ik zo van de stad.
2 opmerkingen:
Very unusual.
It somehow grabs attention effectively
Een reactie posten