Vanmorgen deden de pinautomaten in de Koningsplein garage geen dienst. Gelukkig kon je nog met geld betalen... ik moest 2,50 betalen en ja, dat zal je altijd zien, ik had drie vijftig cent munten in mijn portemonnee. Dus fluks met een briefje van twintig betalen. Dat gaat niet, zei een aardige meneer van de parkeergarage. Lopend naar de automaten onder de katterug zei een lotgenoot, die doen het ook niet. Dus terug en weer in de rij, wachten tot de pinautomaat gemaakt is. Even dacht ik nog aan wisselen van geld op de markt, maar ja dan is je plaats ook weer weg. Ondertussen liepen de emoties langzaam op: ik heb haast, zeiden verschillende Koningsplein parkeerders. Nou zijn daar niet veel mensen gelukkig van geworden, van haast, maar na een minuut of tien kreeg de irritatie ook vat op mij. Vooral toen die aardige meneer kijkend naar de pinautomaat die hij al twee keer had geopend zei: het duurt lang, dit keer. Enfin, alles zou het weer doen, kaartje ingestoken, pin werkt niet, en: ik krijg mijn kaartje niet meer terug. Inmiddels moest ik al 3,50 betalen. Lang verhaal kort, geïrriteerd naar de slagboom gereden waar het betrekkelijk lang duurde voor mijn oproep werd beantwoord. "Meldkamer, prettige dag." En de slagboom ging open.
Zeur niet, dat práchtige lied van Annie MG Schmidt. O, wat vind ik het fijn als dat mijn lijflied kan zijn. Maar dat is soms moeilijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten