Ik wilde een trapje fotograferen, symbolisch voor een nieuwjaar, maar zag te laat dat ik te snel ben weggelopen. En dus een artistieke-rige foto. Als we terugkijken op 2023 denk ik dat het best goed gaat met onze stad. Gelukkig. Hoe meer nieuws je volgt uit ons land, de wereld, hoe pessimistischer je zou kunnen worden. Da's niet fijn. Afgelopen week tikte ik verzamelde gedichten 1977 - 1999 op de kop van Toon Tellegen bij het Boekschop. Fijne gedichten. In de zomer kreeg ik de bundel Langs een helling van Tellegen, die inmiddels 82 jaar is. Herinneringen aan vroeger wisselen elkaar af met overpeinzingen over het voorbijgaan van de tijd. Langzaam glijden we langs een helling en raakt onze tijd op. Daarin staat onder meer het gedicht: De waarde van het leven.
De waarde van het leven is op grond van berekeningen
en het wegstrepen van pluspunten tegen minpunten
marginaal meer dan nul,
en ondertussen verdrinken er om uiteenlopende redenen
mensen in zee
ze willen om hulp roepen, maar ze weten niet hoe-
roepen ze te zacht, dan zal niemand ze horen,
roepen ze te hard, dan krijgen ze het verwijt:
'ja, we horen u wel! we zijn niet doof!'
en roepen ze te vaak, dan wordt er teruggeroepen:
'ja, dat weten wij nu wel'
ze houden voorwerpen van persoonlijke waarde tegen zich aan geklemd:
kleine porseleinen vazen, uitheemse beeldjes, een wollen truitje
het is een mooie dag,
ver van hen vandaan liggen mensen in elkaars armen in het gras,
fluisteren in elkaars oren dat het een mooie dag is,
voor het eerst in lange tijd!
er moet een fout in de berekeningen zijn,
het kan niet anders dan dat de waarde van het leven nul is,
zelfs als we onze dood voor het uitkiezen hebben.
Zou het zo zijn dat je pessimistischer bent als je voelt dat je tijd op raakt? De Toon Tellegen in deze bundel is reflectiever dan in zijn vroegere werk.
1 opmerking:
I like the result.
Een reactie posten